Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025 –Α΄ Λουκᾶ (Λουκ. ε΄1-11)

Συντάχθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2025.

«Τό μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης ὡς κλήση»

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ τούς Κορινθίους (βλ. β΄Κορ. στ 1-10) να μην ἀφήσουν ἀναξιοποίητη τη χάρη τοῦ Θεοῦ, την ὁποία ἔλαβαν μέ σκοπό τον ἀνακαινισμό καί τη σωτηρία τους καί κατόπιν τούς νουθετεῖ ἀπαριθμῶντας ὅλα ἐκείνα τά γνωρίσματα τά ὁποία χαρακτηρίζουν τή Χριστιανική βιοτή για νά καταλήξει λέγοντας ὅτι οἱ Χριστιανοί ἀναγνωρίζονται μέσα στόν κόσμο ὅταν ζοῦν σαν να μην ἔχουν τίποτε κι ὅμως να ὁρίζουν τά πάντα, ἐννοώντας σαφῶς τήν παράθεσή τους με ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια και το ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἴσως κάποιος ὅμως διερωτηθεῖ ἀκούγοντας τον ἀποστολικό αὐτό λόγο: τί ἔχει τελικά ἀξία στή ζωή; Πότε θεωρεῖται ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλήρης; Ὅταν τιμᾶται ἀπό ὅλους τούς ἄνθρώπους; Ὅταν συσσωρεύει ἀδιάκριτα πλοῦτο; Ὅταν ἀποκτήση φήμη για τά κατορθώματά του; Ὅλα αὐτά πράγματι ἀποτελοῦν τά κριτήρια για να θεωρηθεῖ κάποιος «μέγας» ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Ἀρκοῦν ὅμως αὐτά για να εἶναι κάποιος πλήρης οὐσιαστικά; Γιατί μόλις αὐτά με ὁποιοδήποτε τρόπο χαθοῦν, τότε χάνεται αὐτόματα και αὐτή ἡ ψεύτική «εὐτυχία» την ὁποία δίνουν.

Ὑπάρχει ὅμως κάτι το ὁποῖο ὄντως ὁλοκληρώνει τον ἄνθρωπο και τόν γεμίζει με οὐράνια χαρά, την ὁποία κανένας δεν μπορεῖ να τήν συλήσει. Εἶναι ἡ χαρά καί ἡ πληρότητα την ὁποία παρέχει ὁ Χριστός σέ ὅσους Τον ἐπιθυμοῦν, σέ ὅσους ἐπιδιώκουν να ἔχουν κοινωνία μαζί Του ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐν Χριστῷ πληρότητα ὅμως ἔχει μία προϋπόθεση: την ἄνευ ὅρων παράδοσή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἄν αὐτό μεταφράζεται σέ στερήσεις, κακουχίες καί θλίψεις, ὅπως ἀκούσαμε και στο Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα.

Αὐτός πού ἔχει τόν Χριστό γίνεται κατά κάποιον τρόπο ἀπαθής στις ἐξωτερικές προκλήσεις ἀφού ἔχει συνοδοιπόρο Ἐκείνον πού «νενίκηκε τον κόσμον» (βλ. Ιω. ιστ΄33 ). Και ἰδίως τότε, την ἐποχή ἐκείνη, ἀλλά καί σήμερα σέ κάποιες περιπτώσεις, το να εἶναι κάποιος Χριστιανός συνεπαγόταν τήν χλεύη και τήν περιφρόνηση πολλές φορές τοῦ οἰκιακοῦ του περιβάλλοντος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπί παραδείγματι βρίσκεται στην Ἔφεσο τή στιγμή ἐκείνη καί γράφει πρός τούς Κορινθίους ἐνῶ ἤδη διανύει τήν τρίτη του Ἀποστολική περιοδεία και ἔτσι μπορεῖ νά κάνει τή σύγκριση. Ἔχοντας μαθητεύσει παρά τούς πόδας τοῦ Γαμαλιήλ, θα ἀπολάμβανε λογικά μεγάλων τιμῶν και ἐκτίμησης ἀπό τούς εὐσεβεῖς Ἰουδαίους. Ὡστόσο τόν κέρδισε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Γνωρίζει πώς εἶναι νά κατέχει τήν κοσμική σοφία καί τίς κοσμικές τιμές, γνωρίζει ὅμως ταυτόχρονα καί πώς εἶναι να ὑποτάσσεται ἄνευ ὅρων στο εὐαγγελικό μήνυμα και να ἐκδαπανᾶται και να ἀναλώνεται για τή διάδοσή του χωρίς να ὑπολογίζει τίποτα καί κανένα παρά μόνο Αὐτόν πού τόν κάλεσε στή διακονία τοῦ Εὐαγγελίου. Πόσοι ἄραγε δεν θά προσπάθησαν να ἀποτρέψουν τον Ἀπόστολο Παῦλο ἀπό το να ἀφήσει τήν προηγούμενη ζωή του και να ἀκολουθήσει ἄνευ ὅρων τόν Χριστό;

Ἀλλά μήπως ὅμως καί σήμερα δέν βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις; Ὅταν ἕνας, νέος, ἀποφασίσει νά ζήσει χριστιανική ζωή, πόσοι ἄραγε θά πέσουν πάνω του για να τον ἀπομακρύνουν; Ἀκόμα χειρότερα εἶναι τά πράγματα ὅταν κάποιος νέος ἔχει τήν κλήση για νά σηκώσει «ὅλον τον ζυγόν τοῦ Κυρίου» (Ματθ. ια΄ 30), ποθῶντας το ὑψηλό ὑπούργημα τῆς ἱερωσύνης.

Αὐτήν τήν κλήση στο ὑψηλό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης προβάλλει και τό σημερινό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσματῆς Θείας Λειτουργίας ὅπου ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει την κλήση τοῦ Πρωτοκορυφαίου τῶν Ἀποστόλων Πέτρου στο Ἀποστολικό ἀξίωμα. Ἐνῶ μέχρι τότε ἦταν ἁλιέας ἰχθύων τώρα πλέον τοῦ λέγει ὁ Χριστός «ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν», και τό ρήμα ζωγρέ-ῶ δεν ἔχει μόνο την ἔννοια τῆς ἁλιείας, ἀλλά ἀναφερόμενο σέ ἀνθρώπους σημαίνει αἰχμαλωτίζω. Καί πράγματι θα αἰχμαλωτίζει ἀνθρώπους ὄχι μέ δύναμη ἐξουσίας, ἀλλά με τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σωτηρίας.

   Μία παρόμοια κλήση βιώνει στα ἔγκατα τῆς ψυχῆς του καί ὁ κάθε ὑποψήφιος Κληρικός. Διότι ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἔργο Ἀποστολικό πρωτίστως, καθότι ὁ Ἱερέας με τήν χάρη τῆς ἱερωσύνης την ὁποία ἔχει λάβει διά τοῦ Ἐπισκόπου του, τελεῖ τά μυστήρια και ἰδιαιτέρως αὐτά τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος και τῆς Θείας Εὐχαριστίας, με τά ὁποία «ἀνακαινίζει» τόν λαό τοῦ Θεοῦ, το «βασίλειον ἱεράτευμα» (Α΄ Πετρ. β΄ 5) και με τόν τρόπο αὐτό ἐπεκτείνει τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἐντός τῆς ἱστορίας, ὥστε νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία κυριολεκτικά ὁ «παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας Χριστός» σύμφωνα και με την ἔκφραση τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου.

Στόν κοσμικά σκεπτόμενο ἄνθρωπο ὅμως δυστυχῶς ὁ τρόπος σκέψης καί θέασης τῶν πραγμάτων εἶναι ἐντελῶς διαφορετικός. Πολλοί συγγενεῖς ὅταν ἕνας νέος ἐκφράσει τόν πόθο του για να ἐνδυθεῖ τό τίμιο ράσο ἐπιχειροῦν να τον ἀποτρέψουν, κάποιες φορές μάλιστα μέ βίαιο τρόπο, δείχνοντας ἀν μή τί ἄλλο, τήν πλήρη ἄγνοιά τους, καθώς ἡ κλήση προς την Ἱερωσύνη εἶναι φυτευμένη ἀπό τον Ἴδιο τόν Κύριο στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Και δυστυχῶς ἀντί νά χαίρονται και να ἀγαλλιῶνται πού τό τέκνο τους θα ἱερουργεῖ, θά τούς μνημονεύει και θα τούς ἀνακαινίζει μαζί με τον ὑπόλοιπο λαό τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, ἐκεῖνοι κόπτονται και θρηνοῦν. Θρηνοῦν ὅμως γιατί οἱ ἴδιοι δεν εἶναι πλήρεις πρωτίστως κι εὐχαριστημένοι μέ τή ζωή τους. Δεν εἶναι πλήρεις γιατί ἴσως ποτέ δεν ἐνδιαφέρθηκαν να ἀνοίξουν τή θύρα τους στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος, ὅπως μᾶς λέγει ἡ Ἀποκάλυψη, κρούει μέν τή θύρα, ἀλλά ἀφήνει σέ ἐμᾶς με το θεῖο δῶρο τοῦ αὐτεξουσίου, το ἄν θα Τοῦ ἀνοίξουμε ἤ ὄχι (βλ. Ἀποκ. γ΄20).

   Ὁ Ἱερεύς, ὅπως και οἱ Ἀπόστολοι, ἐκδαπανᾶται κι ἐκεῖνος για τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ χαρμοσύνου αὐτοῦ μηνύματος ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί κατήργησε τό θάνατο χαρίζοντας την αἰώνια ζωή. Καί παρόλο πού ἐξωτερικᾶ οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν «ὡς μηδέν ἔχοντες», χωρίς ἰδιαίτερη μόρφωση ἤ κοσμική ἐξουσία, οὐσιαστικά ὅμως ἦσαν «τά πάντα κατέχοντες», διότι κατεῖχαν τόν πνευματικό θησαυρό τῆς Οὐράνιας Βασιλείας, τον ὁποῖον τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός. Εἶχαν δηλαδή κοινωνία με τήν πηγή τοῦ παντός, με τόν Θεό-Δημιουργό τους, ζῶντας μέσα στο θεανθρώπινο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, στο ὁποῖο ζοῦμε και ὅλοι οἱ ἀνά τούς αἰῶνας Χριστιανοί, Κληρικοί και Λαϊκοί, παρά τίς ὅποιες ἴσως ἀδυναμίες μας. Μπορεῖ ὡς ἄνθρωποι να ἁμαρτάνουμε, να ἀστοχοῦμε δηλαδή ἀπό τόν πραγματικό μας στόχο ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ζοῦμε ὅμως ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὅπου «ἀνθεῖ το Πνεῦμα το Ἅγιον» ὅπως μᾶς λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἱππόλυτος Πάπας Ρώμης.

Γι’ αὐτό κι ὁ Ἱερεύς κατά την ἀνάγνωση τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς, ἀπευθυνόμενος μέ δέος προς τόν Θεό ὡς προεστώς τῆς Συνάξεως ἐξ ὀνόματος τοῦ λαοῦ λέγει: «σοί μόνῳ ἁμαρτάνομεν, και σοῖ μόνῳ λατρεύομεν». Δηλαδή μπορεῖ να εἴμαστε ἄνθρωποι με ἀτέλειες και ἀδυναμίες «σάρκα φοροῦντες καί τον κόσμον οἰκοῦντες», (Ζ΄ εὐχή Εὐχελαίου), ἀλλά ἀπονέμουμε τήν λατρευτική μας προσκύνηση στόν Δημιουργό μας και Τον παρακαλοῦμε να μᾶς συγχωρήσει και να ἀναπληρώσει τά ὅποια ὑστερήματά μας, ὥστε νά μᾶς παραλάβει «κατενώπιον αὐτοῦ ἁγίους καί ἀμώμους ἐν ἀγάπῃ» (Εφ. α΄ 4). Ἀμήν!

Εκτύπωση Email

«Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας» Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2025 - † Μετά τήν ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ - (Μάρκ. η΄ 34-38)

Συντάχθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2025.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, 

Καθώς σήμερα Κυριακή μετά τήν ὕψωση, ἀποδίδεται ἡ μεγάλη αὐτή δεσποτική ἑορτή τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ἀκούσαμε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα νά μας λέγει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι». Ἀφοῦ ὁ Σταυρός ὑψώθηκε τήν προηγούμενη Κυριακή γιά νά τόν προσκυνήσουμε, ὁ Χριστός τώρα μᾶς παροτρύνει νά σηκώσουμε ὁ καθένας τόν προσωπικό του σταυρό καί νά Τόν ἀκολουθήσουμε υἱοθετῶντας ὡς τρόπο ζωῆς τήν ἄρση τοῦ σταυροῦ.

Εἶναι ἀληθές ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπό τή νεότητά του τρέφει κάποιες προσδοκίες. Ἄλλες εἶναι εὐσεβεῖς, ἄλλες προάγουν τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἄλλες ὅμως γίνονται ἐμμονή καί τόν καταστρέφουν. Οἱ Ἰουδαῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο ἔτρεφαν καί αὐτοί τίς δικές τους προσδοκίες. Προσδοκοῦσαν ἕνα Μεσσία πού θά ἀσχολεῖτο μέ τίς ἐνδοκοσμικές τους ἀνησυχίες καί θά ἡγεῖτο μιᾶς ἐπαναστάσεως ἐλευθερώνοντάς τους ἀπό τόν Ρωμαῖο δυνάστη καί ἀποκαθιστώντας τό Βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ.

Σέ αὐτό τό ὑπόβαθρο ἔρχεται ὁ Μεσσίας καί ἀντί νά τούς παροτρύνει νά σηκώσουν τά ὅπλα καί νά ἐπαναστατήσουν ἐναντίον τῶν Ρωμαίων, ὅπως αὐτοί θά περίμεναν, τούς λέει ὅτι ὅποιος θέλει νά Τόν ἀκολουθήσει θά πρέπει πρῶτα νά σηκώσει τόν προσωπικό του σταυρό. Καί αὐτή ἡ προτροπή τοῦ Χριστοῦ, θά λέγαμε ὅτι σημαδεύει τήν χριστιανική βιοτή ἀπό τότε. Γιατί ἀνά τούς αἰῶνες ἡ πορεία τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ἔχει ἕνα κοινό σημεῖο ἀναφορᾶς: εἶναι σταυρική. Τό δικό τους σταυρό σήκωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀνεξαιρέτως, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καταθέτοντας τή μαρτυρία τους ὑπέρ Χριστοῦ καί ἐπισφραγίζοντάς την μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους, οἱ Ὅσιοι Ἀσκητές τῆς ἑρήμου μέ τίς κακουχίες καί τούς κόπους τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς, οἱ Ἱεράρχες, οἱ Ὁμολογητές καί οἱ Οἰκουμενικοί Διδάσκαλοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπωμιζόμενοι τήν ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας σέ καιρούς χαλεπούς καί ὁριακούς ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἀπειλούνταν ἀπό τούς δυσεβεῖς αἱρετικούς.

Κατ’ ἐπέκτασιν ὁ κάθε Χριστιανός καλεῖται πάνω ἀπό τίς ὅποιες προδοκίες του νά σηκώσει τόν προσωπικό του σταυρό. Ἀντίθετα ὅμως μέ τίς προσδοκίες τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός ἔρχεται νά τίς ἀνατρέψει ἐγκαινιάζοντας ἕνα ριζικά νέο τρόπο σκέψης καί ἀντίληψης τῶν πραγμάτων. Γιά τόν κόσμο, καί τότε ἀλλά καί τώρα, ἐπιτυχημένος ἄνθρωπος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος θά συγκεντρώσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερα πλούτη, δόξα καί φήμη προκειμένου νά ζεῖ μία τρυφηλή καί ἄνετη ζωή, εἰς βάρος πολλές φορές ἄλλων ἀνθρώπων, ἐπιδίωξη ἡ ὁποία παραμένει ζωηρή σέ κάθε ἐποχή, ὥστε ὄχι μόνο νά μήν αἴρει τόν σταυρό του, ἀλλά νά σταυρώνει ἄλλους, γιά νά ἐπιτύχει προσωπικά ὀφέλη καί ἐπιδιώξεις.

Ὁ Χριστός προσκαλεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο νά τά θέσει ὅλα αὐτά σέ δεύτερη μοίρα καί νά δώσει προτεραιότητα στήν ἄρση τοῦ προσωπικοῦ του σταυροῦ. Καί ὁ σταυρός εἶναι ἡ ριζική ἀνατροπή ὅλων αὐτῶν. Ὅμως ὁ κοσμικός ἄνθρωπος δέν ἀντέχει τή «λογική» τοῦ σταυροῦ. Τή βλέπει ὡς ἀδυναμία, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἀκόμα καί τή στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός εἶναι ἐπί τοῦ Σταυροῦ, αὐτή ἡ φαινομενική στιγμή ἀδυναμίας γίνεται πηγή ὑψίστου δυνάμεως, γιατί θριαμβεύει ἡ ἀγάπη καί ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή «… τό περί Σταυροῦ θεῖον κήρυγμα εἰς ἐκείνους μεν, πού ἀπιστοῦν καί ἐπιμένουν νά βαδίζουν τόν δρόμον τῆς ἀπωλείας, φαίνεται καί θεωρεῖται ἀνοησία, εἰς ἡμᾶς ὅμως, πού τό δεχτήκαμε καί βρισκόμαστε στόν δρόμο τῆς σωτηρίας, εἶναι ὅπως καί ἡ προσωπική μας πείρα βεβαιώνει, δύναμις Θεοῦ» (βλ. Α΄ Κορ. 1,18).

Γιά τό λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία βλέπει τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ὡς σημεῖο Ἀναστάσεως. Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος «ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι κάτι πού ἔρχεται μετά τό Σταυρό, ἀλλά βρίσκεται μέσα στόν Σταυρό». Σταυρός καί Ἀνάσταση συνιστοῦν ἀδιάσπαστη ἑνότητα, καθώς τό ἕνα δέν νοεῖται χωρίς τό ἄλλο. Καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἀποκρυσταλλωμένη λειτουργική πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας. Κατά τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν ὁποία ἑορτάσαμε τήν προηγούμενη Κυριακή, ὅποια μέρα καί νά τύχει, μετά τό Ὀρθρινό Εὐαγγέλιο, ἀναγινώσκεται τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι». Κατά τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ὅπου οἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις ἀποτελοῦν σύμβολο τῆς μετοχῆς τοῦ βαπτιζόμενου στήν Ταφή καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μετά τό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος καί τήν ἔνδυση ὁ ἱερεύς κρεμᾶ στό στῆθος τοῦ νεοφωτίστου τόν Τίμιο Σταυρό, λέγοντας μάλιστα καί τά λόγια τοῦ Κυρίου «ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Γιατί ὁ Σταυρός δέν φέρεται ὡς κόσμημα, ἀλλά ὁ νεοφώτιστος ἀναλαμβάνει πλέον νά τόν σηκώσει ὥς σημεῖο αὐτῆς τῆς νέας Σταυροαναστάσιμης πορείας του ὡς Χριστιανοῦ. Οὔτε φυσικά μπορεῖ νά συνδυάζεται ὁ Τίμιος Σταυρός μέ κάθε εἴδους χαϊμαλιά ἤ ματόχαντρα, τά ὁποία ἕλκουν τήν καταγωγή τους ἀπό τά σκοτεινά χρόνια τῆς πλάνης τῆς εἰδωλολατρίας, διότι τό ἁγιότερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας δέν μπορεῖ νά τίθεται δίπλα σέ σύμβολα καθαρά δαιμονικά, ἄλλωστε ὅπως μᾶς λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «τίς συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαρ;» (Κορ. Β΄ στ΄ 15), τό ὁποῖο σέ πιο κατανοητή ἀπόδοση γιά ἐμᾶς σημαίνει: «τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ὁ πιστός Χριστιανός, μέ τοῦ διαβόλου τίς συνήθειες καί προτροπές;» Καί τέλος στά μνημεία τῶν κεκοιμημένων τίθεται ὁ Τίμιος Σταυρός ὡς ἐλπίδα τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως καί τῆς ἐν δόξῃ ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἐλεύσεως ὁ Τίμιος Σταυρός θά προηγηθεῖ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 

Τον Τίμιο Σταυρό τοῦ Σωτήρος Χριστοῦ,Τον προσκυνοῦμε ὡς τρόπαιο τῆς νίκης τῆς ζωῆς κατά τοῦ Θανάτου. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἐκτός τῶν ἄλλων ἔκανε τούς «σταυρούς», τούς ὁποίους κουβαλάει ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἐλαφρύτερους. Ὁ Χριστός μας καλεῖ να σηκώσει ὁ καθένας τον δικό τοῦ προσωπικό Σταυρό, οὕτως ὥστε με τη λογική αὐτή τῆς ἑκούσιας θυσίας να νικήσουμε τον ἀτομισμό και την ἐγωκεντρικότητα την ὑπάρξεώς μας, τά ὁποία δυστυχῶς ὡς ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος (βλ. Ρωμ. στ΄ 23). Ὅμως ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ δεν εἶναι ἐπίπονη διότι ὁ καθένας ἀπό ἑμᾶς ἔχει ὡς συγκυρηναῖο τον Χριστό, ὁ Ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστίν» (Ματθ. ια΄ 30). Ὁ Χριστός κατά την πορεία του στον Γολγοθᾶ εἶχε τον Σίμωνα τον Κυρηναῖο για να ἄρη τον Σταυρό Του.

Ὁ ἄνθρωπος σήκωσε τον Σταυρό τοῦ Θεοῦ. Τώρα στην καθημερινότητα καί στην ἐπίγειο πορεία τοῦ καθενός ἀνθρώπου ὁ Χριστός γίνεται συγκυρηναῖος, και σηκώνει μαζί με ἐμᾶς τον προσωπικό μας σταυρό. Ἀρκεῖ βέβαια να προσπαθοῦμε κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας να εἴμαστε τέκνα φωτός και ἀναστάσεως ἐκπληρώνοντας τό Θεῖο Θέλημα τοῦ Πατρός μας «τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Ἤ ἄλλως εἰπεῖν: «…ἑαυτούς και ἀλλήλους και πᾶσαν την ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῶ Θεῷ παραθώμεθα.» Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Παιδική & Νεανική Χορωδία «ΕυΩΔΗα»

Συντάχθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2025.

«Ὅταν τὰ παιδιά τραγουδοῦν, ὁ οὐρανὸς χαμογελᾶ…»

   Αν αγαπάς το τραγούδι, αν θέλεις να εκφραστείς μέσα από τη μουσική, αν νιώθεις πως η φωνή σου μπορεί να γίνει προσευχή, χαρά και προσφορά, έλα κοντά μας!

   Η Παιδική & Νεανική Χορωδία «ΕυΩΔΗα» της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας σε προσκαλεί σ’ ένα ξεχωριστό μουσικό ταξίδι, με τραγούδια που αγγίζουν την ψυχή και τιμούν τον Θεό, την παράδοση, την πατρίδα και τον συνάνθρωπο.

   Μέσα από τη χορωδία:
• τραγουδάμε μαζί, σαν μια όμορφη παρέα
• μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε
• συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις που γεμίζουν τον τόπο φως και συγκίνηση
• προσφέρουμε ό,τι πιο όμορφο έχουμε: τη φωνή και την καρδιά μας!

Πρόβες:
Κάθε Σάββατο 12:30 – 14:00
Αίθουσα πρώην ΚΑΠΗ, Καλομοίρη Εμμ. 3, Βαθύ Σάμου

Η συμμετοχή είναι ΔΩΡΕΑΝ
Δεν απαιτούνται μουσικές γνώσεις

Εγγραφές καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς

ΕΝΑΡΞΗ Μαθημάτων: Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου

Πληροφορίες: 22730 87656 – κα Άννα Κωσταρά
imsamou.evodia@gmail.com

«Καὶ ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.»
(Προς Εφεσίους 5:19)

Εκτύπωση Email

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ † Πρό τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Συντάχθηκε στις 03 Σεπτεμβρίου 2025.

«Οἱ προτυπώσεις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας θέσπισαν ἡ δεσποτική ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νά ἑορτάζεται στίς 14 Σεπτεμβρίου, τήν ἑπομένη δηλαδή τῆς ἑορτῆς τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, πού τιμῷνται τήν 13^ην Σεπτεμβρίου. Ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως ἀνεγέρθηκε στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο καί τήν μητέρα του τήν ἁγία Ἑλένη στόν ἱερό τόπο τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Παναγίου Τάφου, ὅπως σώζονται μέχρι σήμερα.

Ὡρίστηκε μάλιστα οἱ δύο Κυριακές, πού δορυφοροῦν αὐτήν τήν ἡμερομηνία, νά ὀνομάζονται τιμητικά «πρός τῆς Ὑψώσεως» καί «μετά τήν Ὕψωσιν», ὅπως συμβαίνει στίς μεγάλες δεσποτικές ἑορτές τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων, φανερώνοντας ἔτσι καί τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὡς μεγάλη δεσποτική ἑορτή.

Κατ’ αὐτές λοιπόν τίς Κυριακές διαβάζονται ἀποστολικά καί εὐαγγελικά ἀναγνώσματα σχετικῶς μέ τό νόημα, τίς προτυπώσεις, τούς συμβολισμούς καί τήν χάρη τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὥστε νά βοηθούμαστε στήν βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ.

Σήμερα, ὁ Κύριός μας, μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού εἶναι εἰλημμένο ἀπό τό 3^ο κεφάλαιο τοῦ Eὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου, ἀναφέρθηκε στήν προτύπωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τόν Μωϋσῆ, ὅταν ἐκεῖνος ὕψωσε στήν ἔρημο τό χάλκινο φίδι, ὥστε νά τό βλέπει, ὅποιος δαγκωνόταν ἀπό τά φαρμακερά φίδια τῆς ἐρήμου καί νά μήν πεθαίνει ἀπό τό δηλητήριο. Κι ὅπως ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τό φίδι στήν ἔρημο, ἔτσι εἶπε ὁ Κύριος, πώς πρέπει και ὁ Ἴδιος νά ὑψωθεῖ ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὥστε ὅποιον δαγκώνει ὁ διάβολος μέ τήν ἁμαρτία, νά προσβλέπει στόν Ἐσταυρωμένο Χριστό καί νά μήν πεθαίνει ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ὁ διάβολος μέ τή μορφή τοῦ φιδιοῦ ξεγέλασε τούς πρωτόπλαστους καί γι’ αὐτό παρομοιάζεται μέ φίδι. Κι ἐπειδή, ὅπως τότε στήν ἔρημο ἦταν ἀδύνατο νά μήν πληγωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τά δηλητηριώδη δαγκώματα τῶν φιδιῶν, ἔτσι και σήμερα μέσα στόν κόσμο εἶναι ἀδύνατο νά μήν προσβληθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός λοιπόν παρέχει τό ἀντίδοτο τοῦ δηλητηρίου τῆς ἁμαρτίας, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει καί να μήν πεθάνει. Καί τό ἀντίδοτο αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό ἄχραντο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ τά ὁποῖα μεταλαμβάνουμε «εἰςἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον.»

Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔχει πολλές προτυπώσεις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἀκατάλυτη καί θεία Του δύναμη ἐκτείνεται καί στούς Ἁγίους καί Δικαίους, πού ἔζησαν στήν χρονική περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δηλαδή πρό τῆς ἐναθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας. Κάποιες μάλιστα ἀναφορές φανερώνουν τόσο καθαρά τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ στήν Παλαιά Διαθήκη, ὥστε μποροῦμε νά ὁμιλήσουμε, ὄχι ἁπλά γιά προτύπωση ἤ προεικόνιση, ἀλλά γιά προφητική ἐξαγγελία.

-Στό βιβλίο τῆς Ἐξόδου γιά παράδειγμα ὁ Μωϋσῆς ἐνώπιον τοῦ ἀδιεξόδου, καθώς ὁ λαός εὑρισκόταν μπροστά στήν Ἐρυθρά θάλασσα καί ὁ στρατός τοῦ Φαραώ τούς καταδίωκε, λαμβάνει ἐντολή ἀπό τόν Θεό νά ἐκτείνει τήν ράβδο του κάθετα στήν θάλασσα. Τότε ἄνοιξαν τά νερά καί πέρασαν στήν ἀπέναντι ὄχθη, «ἀβρόχοις ποσίν» δηλαδή χωρίς νά βρέξουν οὔτε τά πόδια τους, περπατώντας πάνω στόν ξηρό πυθμένα τοῦ βυθοῦ. Ὅταν πέρασε κι ὁ τελευταῖος, ἐπειδή τούς ἀκολουθοῦσαν τά στρατεύματα τοῦ Φαραώ, μέ ὁριζόντια ἔκταση τῆς ράβδου του πάλι, τά νερά ἔκλεισαν. Ὁ λαός ὁδηγήθηκε στή σωτηρία του μέσα ἀπό τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού σχημάτισε ἡ ράβδος τοῦ Μωϋσῆ πάνω ἀπό τά νερά τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας.

-Ἀργότερα, πάλι στό βιβλίο τῆς Ἐξόδου κι ἐνῶ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔπρεπε νά πολεμήσει μέ τούς Ἀμαληκίτες, ὁ Μωυσῆς στάθηκε στόν λόφο ἀπέναντι ἀπό το πεδίο τῆς μάχης καί γιά ὅσο χρόνο εἶχε τά χέρια του ἀνοικτά καί ἐκτεταμένα σέ σχῆμα σταυροῦ νικοῦσαν οἱ Ἰσραηλίτες. Ὅταν κουρασμένος κατέβαζε τά χέρια του, τότε νικοῦσαν οἱ Ἀμαληκῖτες. Πῆγαν λοιπόν ὁ ἀδελφός του ὁ Ἀαρών καί ὁ Ὤρ καί κρατοῦσαν τά χέρια του ἀνοικτά σέ σχῆμα σταυροῦ μέχρι πού νίκησαν οἱ Ἰσραηλίτες. Τά χέρια του Μωϋσῆ, τά ὁποῖα σχημάτισαν τόν Σταυρό, σέ συνδυασμό μέ τά πρῶτα γράμματα τῶν ὀνομάτων τῶν δύο, οἱ ὁποῖοι τοῦ κρατοῦσαν τά χέρια, τό Α (ἀπό τό Ἀαρών) καί τό Ω (ἀπό τό Ὤρ), μᾶς θυμίζουν τήν γνωστή ἔκφραση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Ἀποκάλυψη (α 8), ὅταν εἶπε «Ἐγώ εἰμί τό Α και τό Ω» καί δηλώνουν ξεκάθαρα πώς ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ σώζει καί ἀναδεικνύει νικητές.

-Ἕνα ἀπό τά ἀναγνώσματα ἐπίσης τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀναφέρεται στήν θαυμαστή μετατροπή τῶν πικροῦ καί ἀκατάλληλου νεροῦ τῆς πηγῆς Μερρᾶ σέ γλυκό καί πόσιμο νερό. Αὐτό τό θαῦμα συντελέσθηκε, ὅταν κατά τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὁ Μωϋσῆς ἔβαλε τή ράβδο του μέσα στά νερά τῆς πηγῆς. Ἐδῶ ἔχουμε μία προφητική ἀναφορά τῆς εὐλογίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ ἐκ τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί μάλιστα μιά προεικόνιση τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγιασμοῦ. Ὅταν ὁ Ἱερεύς τελεῖ τόν ἁγιασμό, ἀφοῦ εὐλογήσει σταυροειδῶς τό νερό ἐμβαπτίζει σ’αὐτό τόν Τίμιο Σταυρό σέ ἀνάμνηση τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί τό κάνει φορέα παντοτινό τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό ἄφθαρτο μέσο καθαγιασμοῦ τῆς ζωῆς μας.

-Τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό ἐγγυημένο μέσο καταστολῆς κάθε ἐνάντιας δύναμης καί ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ὁ Ἱερεύς εὐλογώντας σταυροειδῶς τό νερό λέγει ἐκφώνως: «Συντριβήτωσαν ὑπό τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις». Ὅπως ὁ Τίμιος Σταυρός ἁγιάζει τό νερό καί τήν κτίση ὅλη, ἔτσι ἁγιάζει καί μεταποιεῖ τή ζωή μας καί μᾶς περιφρουρεῖ. Ἀρκεῖ νά ἀξιοποιήσουμε τήν χάρη καί τή δύναμή Του, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει τό ἐξαποστειλάριο τῆς ἑορτῆς: «Σταυρός ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης, Σταυρός ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, Σταυρός Βασιλέων τό κραταίωμα, Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα, Σταυρός Ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε ἕνα ἐχθρό, τόν διάβολο, ἕνα πόλεμο, αὐτόν ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί ἕνα ὅπλο, τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί οἱ αἱρετικοί, ὡς ἐχθροί τῆς πίστεως πολεμοῦν τόν Σταυρό καί τήν χάρη Του, πού ἀποδεδειγμένα βιώνουμε διαμέσου τῶν αἰώνων οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Μάλιστα ὁ στρατηγός Μακρυγιάννη τονίζει μέ ἔμφαση στά «Ἀπομνημονεύματά» του: «Ἐμεῖς μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε... Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε.» Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στούς Φιλιππησίους (γ 18) κλαίει γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή ὅλους ἐκείνους, πού ἐναντιώνονται στόν ἐσταυρωμένο Κύριό μας καί ἀρνοῦνται νά ἀκολουθήσουν τό φρόνημα καί τή ζωή, πού ἐμπερικλείει καί ὑποδεικνύει στήν ἀνθρωπότητα ὁ Σταυρός Του, ἀδιαφορώντας ἐπίσης γιά τή χάρη καί τήν δύναμή Του ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας.

Εὐχή καί προσευχή ὅλων μας, ἄς εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου: «Ἡ ἀήτητος καί ἀκατάλυτος καί θεία δύναμις τοῦ τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς». Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

ΚΗΡΥΓΜΑ Κυριακή 31 Αὐγούστου 2025

Συντάχθηκε στις 28 Αυγούστου 2025.

«Ἡ προτύπωση τῆς Παναγίας στήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Εὑρισκόμενοι στό τέλος τοῦ Αὐγούστου, τοῦ κατ’ ἐξοχήν θά μπορούσαμε να ποῦμε «Θεομητορικοῦ» μηνός, ἑορτάζουμε τήν Κατάθεση τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἀφού ξεκινήσαμε τόν Αὔγουστο μέ τίς Ἀκολουθίες τῶν Παρακλητικῶν Κανόνων, κατόπιν ἑορτάσαμε μέ λαμπρότητα τήν Κοίμηση καί Μετάσταση τῆς Θεοτόκου γιά ἑννέα ὁλόκληρες ἡμέρες, ἐρχόμαστε σήμερα μέ τήν μικρά Θεομητορική αὐτή ἑορτή νά «κλείσουμε» τόσο τόν Αὔγουστο, ὅσο καί τό ἐκκλησιαστικό ἔτος, καθότι αὔριο 1η Σεπτεμβρίου εἶναι ἡ «Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου», δηλαδή κατά κάποιον τρόπο ἡ Ἐκκλησιαστική Πρωτοχρονιά.

Ὅπως ἀναφέραμε καί πάλι σέ ἕνα πρόσφατο κήρυγμά μας, ἡ Παναγία μας ξεχρέωσε τό κοινό ἀνθρώπινο χρέος τοῦ θανάτου, ἀλλά δέν παρέμεινε στόν τάφο γιά πάντα. Τρεῖς ἡμέρες μετά τήν ταφή της, ὅταν οἱ Μαθητές ἦλθαν καί ἄνοιξαν τόν τάφο στή Γεθσημανῆ γιά νά προσκυνήσει ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, βρῆκαν τόν τάφο ἄδειο. Ἔμελλε στόν Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος πιστοποίησε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, νά πιστοποιήσει καί τήν μετάσταση τῆς Παναγίας μας στόν Οὐρανό. Σύμφωνα μάλιστα μέ τήν παράδοση ἔλαβε ἀπό τήν Ἴδια καί τήν τιμία Της Ζώνη, ὡς ἀπόδειξη τῆς ἐν ζωῇ μετά σώματος καί ψυχῆς μεταστάσεώς Της στούς Οὐρανούς.

Αὐτή ἡ τιμία Ζώνη τῆς Παναγίας μαζί μέ τήν τιμία Ἐσθῆτα Της, δηλαδή τό φόρεμά Της, τῆς ὁποίας τήν κατάθεση γιορτάζουμε στις 2 Ἰουλίου, ἔγιναν γιά τήν Ἐκκλησία ἀντικείμενα ὑψίστης λατρευτικῆς τιμῆς, ἐλλείψει ἄλλων ἱερῶν Λειψάνων Της, ἀφοῦ ἡ Παναγία μας μέ τό σῶμα καί τήν ψυχή Της μετέστη ἀναστημένη καί ζωντανή στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν κι εἶναι ἡ μόνη ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος πού δέν περιμένει τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν στη Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ ἤδη ἔχει ἀναστηθεῖ καί ζεῖ τη ζωή τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως προσδοκοῦμε ὁμολογώντας στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἀφιερώνει τό ἕνα ἀνάγνωσμα καί ἐν προκειμένῳ τό ἀποστολικό, στή σημερινή θεομητορική ἑορτή. Ἀκούσαμε λοιπόν ἕνα τμῆμα ἀπό τό 9ο κεφάλαιο τῆς Προς Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἐκεῖ πού ὁ Ἀπόστολος ἐπιχειρεῖ νά καταδείξει ὅτι ὅλη ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, προεικόνιζε τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί προτύπωνε τά ἱερά Πρόσωπα τῆς πίστεώς μας, κεντρική θέση στά ὁποῖα κατέχει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Περιγράφοντας λοιπόν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τήν Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, πού ἦταν ἕνας λυόμενος καί μεταφερόμενος ἀπό τόπου εἰς τόπον Ναός τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖον ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ προσέφερε τη θεία Λατρεία, πρίν χτισθεῖ ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος, ἀναφέρεται στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, τό χῶρο δηλαδή πού ταυτίζεται μέ τό Ἅγιο Βῆμα τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν καί λέει χαρακτηριστικά: «Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἕνα χρυσὸ θυμιατήριον καὶ ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης, ἡ ὁποία ἦτο ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη σκεπασμένη μὲ χρυσάφι καὶ μέσα σ’ αὐτὴν ὑπῆρχε ἡ χρυσὴ στάμνα, ποὺ περιεῖχε τὸ μάννα, τή ράβδο τοῦ Ἀαρών, ποὺ εἶχε βλαστήσει, καὶ τίς πλάκες τῆς διαθήκης. Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν ἦσαν ἀπαστράπτοντα Χερουβείμ, τὰ ὁποῖα ἐπεσκίαζαν τὸ ἱλαστήριον».

Ἀκριβῶς γιά αὐτή τήν λεπτομερῆ ἀναφορά διαβάζεται τό συγκεκριμένο ἀπόσπασμα πρός τιμήν τῆς Θεομήτορος. Ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου ἀρχικῶς καί ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος ἀργότερα προτύπωνε τήν Παρθένο Μαρία. Καί πιό συγκεκριμένα ἦταν ἡ προφητική εἰκόνα καί ἡ προτύπωση τοῦ ὑπερφυοῦς μυστηρίου, τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, πού συντελέσθηκε μέσα στά σπλάχνα τῆς Παρθένου Μαρίας.

Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Παναγία μας ἀναδείχθηκε ἡ ἀληθινή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐπίγειος ἄχραντος καί ἀκατάλυτος Ναός Του, ἡ ἔμψυχος καί ἄψαυστος, δηλαδή ἀνέγγιχτη, ἀπείραχτη, κιβωτός τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ, ὅπως ψάλλουμε σέ πολλούς Θεομητορικούς ὕμνους.

Ἡ κιβωτός τῆς Διαθήκης λοιπόν εἶναι ἡ πιο εὔγλωττη προτύπωση τῆς Παναγίας καί τοῦ ὑπερφυοῦς Μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Καί τοῦτο, διότι φυλασσόταν στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου καί κατόπιν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί ἐμπεριεῖχε τίς δύο πλᾶκες τοῦ Νόμου, τήν χρυσή στάμνα μέ τό μάννα καί τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε. Αὐτά προτύπωναν τήν Παναγία μας, καθώς δέχθηκε μέσα Της τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε τίς πλᾶκες τοῦ Νόμου στόν Μωϋσῆ καί μᾶς διδάσκει πλέον μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πού συμπληρώνει καί ἐπαληθεύει τόν Νόμο. Ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος μᾶς τρέφει, ὄχι πλέον μέ τό μάννα, ἀλλά μέ τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος μᾶς σώζει μέ τήν Ἱερωσύνη Του, ἡ ὁποία μαρτυρεῖται ἀπό τήν ράβδο τοῦ Ἀαρών πού βλάστησε.

Αὐτές οἱ προφητικές εἰκόνες ἔγιναν κι ἕνας ἀκόμη θεομητορικός ὕμνος, πού λέει:
«Ἄνωθεν οἱ Προφῆται σέ προκατήγγειλαν, στάμνον, ράβδον, πλᾶκα, κιβωτόν, λυχνίαν, τράπεζαν, ὄρος ἀλατόμητον, χρυσοῦν θυμιατήριον καί σκηνήν, πύλην ἀδιόδευτον, παλάτιον καί κλίμακα καί θρόνον τοῦ βασιλέως».

Ἐπίσης καί πολλοί Ἁγιογράφοι ἐμπνεόμενοι ἀπό αὐτή τήν περιγραφή ἔφτιαξαν ὡραῖες Εἰκόνες τῆς Παναγίας, ὅπου δεσπόζει στό κέντρο ἡ Θεομήτωρ μέ τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά Της καί περιμετρικά εἰκονίζονται οἱ διάφοροι Προφῆτες κρατώντας εἰλητάρια μέ τη σχετική προφητεία τους γιά τήν Παναγία.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ ὕψιστη τιμή πού ἀποδίδουμε στήν Παναγία μας ἔρχεται ὡς συνέπεια τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Στήν Παναγία μας συναντήθηκε ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, γιατί μέσα της ὁ Θεός ἔγινε καί ἄνθρωπος, γιά νά γίνη ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ γέφυρα ἀπό τήν ὁποία κατέβηκε ὁ Θεός ἀνάμεσα στους ἀνθρώπους καί διά τῆς ὁποίας ἀνεβαίνει ὁ ἄνθρωπος στόν οὐρανό, ὅπως ψάλλουμε καί στούς Χαιρετισμούς Της.

Ἑπόμενο λοιπόν εἶναι ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο νά ἀποτελεῖ ἀφορμή εὐχαριστιακῆς δοξολογίας καί εὐγνώμονος λατρείας πρός τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί νά γίνεται ἔκφραση ὕψιστης τιμῆς γιά τήν Παναγία μας, ἡ Ὁποία τήν ἀπεκδέχεται καί τήν μεταποιεῖ σέ ἱκεσία πρός τόν δι’ Αὐτῆς Ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ γιά τη σωτηρία μας.

Ἄς μήν λείπει λοιπόν ἀπό τά χείλη καί τήν καρδιά μας τό πάντιμο καί μεγαλοπρεπές Ὄνομα τῆς Παναγίας μας καί κάθε φορά πού θά ἀκοῦμε τό ὄνομά Της στή διάρκεια τῆς θείας Λατρείας, ἐνδομύχως, ὅπως τόν τρισάγιο ὕμνο οἱ Ἄγγελοι πέριξ τοῦ ὑπερουρανίου Ἁγίου Θυσιαστηρίου πράττουν, ἔτσι κι ἐμεῖς ἄς ψάλουμε, ἄς βοοῦμε, ἄς κράζουμε καί ἄς λέμε: «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς». Ἀμήν.

Εκτύπωση Email