Συντάχθηκε στις 10 Ιουνίου 2025 .
«Ἡ ἀγαθή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου, πρόξενος τῆς Ἁγιότητας»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα και ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει, ὅπως διαβάζουμε στό ὑπόμνημα τοῦ Συναξαρίου «τήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καί Εὐρώπῃ, Βορρᾷ τε καί Νότῳ, Ἁγίων πάντων ἑορτήν» . Θυμᾶται ὅλους ἐκείνους τούς Ἁγίους, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη ἴσως μέν ξεχάστηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους, εἶναι ὅμως αἰωνία καί ἄληστος ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος προγνωρίζει τά πάντα πρίν κἄν πραγματοποιηθοῦν, χωρίς ὅμως αὐτό νά συνεπάγεται τήν πίστη στόν ἀπόλυτο προορισμό, ὅπως τή διατύπωσε ὁ Καλβίνος, ἕνας ἀπό τούς πρωτεργάτες τῆς Προτεσταντικῆς Μεταρρύθμισης. Γιατί ναί μέν ὁ Θεός προγνωρίζει, δέν προορίζει ὅμως, καθώς σέβεται ἀπόλυτα τό αὐτεξούσιο τό ὁποῖο χάρισε στό δημιούργημά Του καί ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ὁ Θεός γνωρίζει ἀπό πρίν ὅλα, ἀλλά δέν τά προορίζει· γιατί γνωρίζει ἀπό πρίν καί ὅσα ἐξουσιάζουμε, ἐντούτοις δέν τά προορίζει· δέν θέλει νά γίνει ἡ κακία, οὔτε ἐξαναγκάζει τήν ἀρετή» (βλ. Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κεφ. 44).
Ἀκούσαμε στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Ἐβραίους Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, νά μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, πώς θά πρέπει νά διαχειριζόμαστε τόν χρόνο τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλά καί πού θά πρέπει νά ἀτενίζουμε μέ τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μας: «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Εβρ ιβ΄ 2). Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας πολλές φορές καλεῖται «ἀγῶνας». Ἀκόμα καί ἀπό κοσμικούς ἀνθρώπους. Κυρίως ὅμως ἡ ζωή ἑνός βαπτισμένου Χριστιανοῦ εἶναι ἕνας διαρκής πνευματικός ἀγῶνας. Καί ὅπως στήν ἀρχαιότητα ὅσοι λάμβαναν μέρος στούς ἀγῶνες καί ἔφθαναν στή νίκη στεφανώνονταν μέ κλάδο ἐλαίας, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί στήν «ἐν Χριστῷ ζωή» τό βραβεῖον τῆς νίκης δίνεται ἀπό τόν μεγάλο ἀγωνοθέτη τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διότι ὡς Χριστιανοί δέν πιστεύουμε γενικά καί ἀόριστα σέ κάποιες ἠθικές ἀρχές οἱ ὁποῖες διέπουν τόν κόσμο, ἀλλά ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Μάξιμος ο ὁμολογητής ἡ πίστη μας εἶναι ἐνυπόστατη. Ἐνυποστασιάζεται δηλαδή στό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά σχετιζόμαστε κυρίως καί ἀπολύτως μέ τόν Χριστό, ζῶντας τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Δέν πιστεύουμε σέ κάποια ἄγνωστη, ἀόρατη ἤ φανταστική δύναμη, ἀλλά στόν ἀληθινό Θεό, ὁ Ὁποῖος ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τη σωτηρία μας καί μᾶς ὑπέδειξε τήν ἀληθινή πίστη καί τήν ἀληθινή, τήν ὄντως ζωή. Ἡ σχέση μας μαζί Του ἀρχίζει ἀπό Ἐκεῖνον καί τελειώνεται ἀπό Ἐκεῖνον. Καί μάλιστα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας σχετιζόμαστε μέ τόν Χριστό μέ τήν πιό τέλεια μορφή Θεανθρώπινης κοινωνίας, δηλαδή μέ τή Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅπου κοινωνοῦμε τό Ἀναστημένο καί Ἀνειλημμένο εἰς τούς οὐρανούς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἑνωμένο μέ τή Θεότητα. Τό ὅτι μεταλαμβάνουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Θεοῦ μας εἶναι καί ἡ μεγάλη καί εἰδοποιός διαφορά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησία μας μέ ἄλλες «ἐκκλησίες» ἤ πίστεις καί θρησκεῖες, πού ἔχουν μόνο μία ἰδεολογική ἤ νοητική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ καί ὄχι μετοχή στόν Θεό, ὅπως ἡ ἐμπειρία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας βιώνει.
Τό «ἀφορῶντες» σημαίνει σταθερότητα καί προσήλωση πρός τόν στόχο καί ὄχι κάτι τό ἐπιπόλαιο. Δηλαδή δέν θά πρέπει να στρεφόμαστε πρός τόν Χριστό μόνο στίς δύσκολες στιγμές, ἀλλά σέ κάθε στιγμή τοῦ παρόντος βίου εἶτε αὐτή εἶναι εὐχάριστη, εἴτε δυσάρεστη. Ἡ ἀπόφαση γιά σταθερή προσήλωση στόν πνευματικό στόχο μας εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ αὐτεξουσίου. Οἱ Ἅγιοι, τῶν ὁποίων τή μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα δέν ἦταν διαφορετικοί ἀπό ἐμᾶς. Μετεῖχαν στήν ἴδια πτωτική ἀνθρώπινη φύση. Ἀλλά ὅμως χρησιμοποίησαν τό αὐτεξούσιο στρεφόμενοι πρός τόν Δημιουργό τους. Δέν ἦταν τέλειοι φυσικά. Καί αὐτοί εἶχαν τίς ἀδυναμίες τους. Οὔτε φυσικά ἦταν ὅλοι ἴδιοι. Ἄλλοι ἔζησαν ἁγιασμένα ἐκ κοιλίας μητρός, ἄλλοι γεύτηκαν τό γλυκόπικρο ποτό τῆς ἁμαρτίας, κατόπιν ὅμως μετανόησαν καί ἀφοῦ ἄφησαν τή ζωή τῆς ἁμαρτίας δέν σταμάτησαν νά ἀτενίζουν πρός τόν Χριστό. Ἀναφέραμε προηγουμένως ὅτι οἱ Ἅγιοι ἁγίασαν ὄχι γιατί ἦταν «προγραμματισμένοι» γιά αὐτό χωρίς τή δική τους συνέργεια, ἀλλά ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀγαθῆς χρήσης τοῦ αὐτεξουσίου.
Σύμφωνα μέ τή διήγηση τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως, ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο «κατ΄ εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» (Γεν. α΄26). Τό αὐτεξούσιο εἶναι τό βασικό χαρακτηριστικό τοῦ κατ΄ εἰκόνα. Ἡ ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τό ἐκ τῶν ὧν οὔκ ἄνευ γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Τό τονίζει ἄλλωστε καί ὁ Κύριος λέγοντας: «Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι » (Μαρκ. η΄ 34). Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ μέ τήν ἐλευθερία του αὐτή νά στραφεῖ μέ ὅλη του τήν ψυχή πρός τόν Θεό. Εἶναι ἐλεύθερος ὅμως ἀκόμα καί νά ἀπορρίψει τόν Θεό-Δημιουργό του. Ἀκόμα καί σέ αὐτήν τήν ἐπιλογή ὁ Θεός δέν ἐπεμβαίνει. Συμβαίνει δηλαδή αὐτό τό ὁποῖο εἶπε ἕνας φιλόσοφος τοῦ περασμένου αἰῶνος, ὁ Σάτρ: «ὁ ἄνθρωπος εἶναι καταδικασμένος νά εἶναι ἑλεύθερος». Καί αὐτό εἶναι ἀληθές διότι ἀπό τήν αγαθή ἤ τήν κακή χρήση τῆς προαίρεσής μας κληρονομοῦμε εἴτε τή ζωή εἴτε τήν ἀπώλεια. Ὁ Θεός εὐαρεστεῖται πάντως μόλις στεφόμαστε ἐλεύθερα, χωρίς κανένα καταναγκασμό, μέ ὅλη μας την δύναμη πρός Αὐτόν. Ὅπως λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ὁ Θεός δέν ἀγαπᾶ αὐτό πού γίνεται ἀναγκαστικά, ἀλλά αὐτό πού κατορθώνεται με τήν ἀρετή. Ἡ ἀρετή πραγματοποιεῖται μέ τήν προαίρεση καί ὄχι ἀναγκαστικά. Ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου στηρίζεται σέ ὅσα περνοῦν ἀπό τό χέρι του· καί αὐτό που περνᾶ ἀπό τό χέρι του εἶναι τό αὐτεξούσιο, ἡ ἐλευθερία νά ἀποφασίζει μόνος του» (βλ. PG 31, 343).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί ,
Ἐρχόμενοι στό σήμερα, ζῶντας σέ μία κοινωνία, ὅπου ἡ ἐλευθερία θεωρεῖται δεδομένη, εἴμαστε ἀπόλυτα ἐλεύθεροι νά διανύσουμε τήν ὁδό τῆς ἁγιότητος, ὅπως ἔπραξαν καί οἱ Ἅγιοι πού ἑορτάζουμε σήμερα. Γιατί αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ Χριστιανοῦ. Μέσα σέ αὐτόν, τόν διαρκῶς μεταβαλλόμενο κόσμο οἱ Χριστιανοί καλούμαστε νά εἴμαστε ἔτοιμοι νά ἀπαντᾶμε στόν καθένα πού μᾶς ζητεῖ «λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» (Α΄ Πετρ. γ΄15). Ὄχι νά σταθοῦμε ἀπένατί του ἀπορριπτικά, ἀλλά νά μαρτυροῦμε μέ τή ζωή μας ὅτι εἴμαστε μαθητές τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὅτι ζοῦμε μέ τήν ἐλπίδα καί τῆς δικῆς μας προσωπικῆς ἀναστάσεως. Ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική ζωή δέν εἶναι ἕνα ἁπλό «θρησκευτικό καθῆκον», ἤ κάτι τό ὁποῖο ἀνήκει στό παρελθόν, ἀλλά κάτι τό ὁποῖο νοηματοδοτεῖ τήν ὕπαρξή μας, καθώς ὅταν μετέχουμε στά Μυστήρια καί ἰδιαιτέρως στή Θεία Εὐχαριστία κοινωνῶντας τοῦ ἀληθινοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τότε προγευόμαστε τήν αἰωνιότητα, ἤ μᾶλλον τή στιγμή ἐκείνη τό παρόν γίνεται αἰώνιο, καί κατά κάποιον τρόπο «καθρεπτίζει» την Ἐπουράνιο Βασιλεία. Ὅπως λέγει καί ὁ Μάξιμος ὁ ὁμολογητής κατά τήν ἱστορία τῆς Θείας Οἰκονομίας ὑπάρχει προοδευτική μετάβαση πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία ὀνομάζεται ὡς ἡ ἀπόλυτη πραγματικότητα: «Σκιά τά τῆς παλαιᾶς, εἰκών τά τῆς Νέας Διαθήκης, ἀλήθεια δέ ἡ τῶν μελλόντων κατάστασις». Εἴθε καί ἐμεῖς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας νά εὐρεθοῦμε μετά πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων. Ἀμήν!
Συντάχθηκε στις 23 Μαϊος 2025 .
Οι Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας «Παναγία του Κότσικα», που φιλοξένησαν από το 1998 εκατοντάδες παιδιά, τα τελευταία χρόνια παρέμειναν κλειστές. Με πολλές δυσκολίες ξεκινήσαμε την ανακαίνιση με μελέτες και καινούρια σχέδια, ώστε οι εγκαταστάσεις να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να πληρούν όλες τις προδιαγραφές σύμφωνα με την νέα νομοθεσία και τις ανάγκες των παιδιών.
Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν τα απαιτούμενα έργα, με τις εγκαταστάσεις να έχουν πλήρως αναβαθμιστεί με την γενική διαμόρφωση και την οριοθέτηση με περίφραξη του κατασκηνωτικού χώρου. Οι εγκαταστάσεις μας διαθέτουν κοιτώνες, τραπεζαρία, μαγειρείο, ιατρείο, σύγχρονους χώρους υγιεινής, νέες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, πλήρες δίκτυο εξωτερικού φωτισμού, δίκτυο πυρόσβεσης, χώρο αθλοπαιδιών και τον πλήρως ανακαινισμένο Ιερό Ναό.
Τον Ιούλιο η Κατασκήνωση είναι έτοιμη να υποδεχθεί τα παιδιά μας στις κάτωθι κατασκηνωτικές περιόδους.
Α’ Περίοδος (Αγόρια 8-11 ετών): Δευτέρα 30 Ιουνίου 2025 – Κυριακή 6 Ιουλίου 2025
Β’ Περίοδος (Κορίτσια 8-11 ετών): Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 13 Ιουλίου 2025
Γ’ Περίοδος (Κορίτσια 12-16ετών): Δευτέρα 14 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 20 Ιουλίου 2025
Δ’ Περίοδος (Αγόρια 12-16 ετών): Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 27 Ιουλίου 2025
Δηλώσεις Συμμετοχής
Βαθύ : Ι. Ν. Αγίου Χαραλάμπους, Πρωτ. Εμμανουήλ Γιαγουρτάς - 6946468048
Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή 6.00μ.μ. - 8.00μ.μ.
Καρλόβασι : Ι.Μ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Πρωτ. Δημήτριος Πλακιώτης -6977604877
Δευτέρα έως Σάββατο 6.00μ.μ. - 8.00μ.μ.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Ευελπιστούμε ότι θα γίνει πόλος έλξης και σημείο αναφοράς για τα παιδιά που παλεύουν να βρουν την αλήθεια στον σύγχρονο κόσμο!
Συντάχθηκε στις 22 Μαϊος 2025 .
Διά τοῦ παρόντος ἐπιθυμοῦμε να ἐνωμερώσωμε τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς μας ὅτι ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου καί Ἰκαρίας ΔΕΝ διοργανώνει ἐκδρομή στήν Τῆνο κατά τό διήμερο 29-30 Μαϊου 2025.
Συντάχθηκε στις 19 Μαϊος 2025 .
«Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη καί ζωή στούς αἰῶνες»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου παρέδωσε στούς Μαθητές τά Ἄχραντα Μυστήρια καί στή συνέχεια τούς εἶπε καί τά τελευταία Του λόγια. Κληροδότησε στούς Μαθητές θεία χάρη μέ τά Μυστήρια καί θεῖο λόγο μέ τήν Διδασκαλία Του.
Τριάντα χρόνια περίπου μετά, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (ἀπό τό 20ό κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων), ἀποχαιρετᾶ τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, παραδίδοντάς τους ὅ,τι εἶχε παραλάβει ἀπό τόν Κύριο, λέγοντας: «Καί τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἐμπιστεύομαι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί στή διδασκαλία της Χάριτός Του». Πάλι κι ἐδῶ τά ἴδια δύο πράγματα . Θεία Χάρη καί θεῖος λόγος , μέ μία μόνο διαφορά. Ὁ Χριστός ὡς κάτοχος καί διαθέτης τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας ἄφηνε στούς Μαθητές αὐτά τά δύο , ἐνῶ ὁ Παῦλος, ὡς φορέας καί διαβιβαστής ἄφηνε τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου σέ αὐτά τά δύο .
Αὐτή ἡ ἱστορική στιγμή τῆς παράδοσης καί τῆς παραλαβῆς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, θά ἐπαναλαμβανόταν ἔκτοτε πολλές φορές καί θά ἐπαναλαμβάνεται ἕως ὅτου θέλει ὁ Θεός νά ὑπάρχει ὁ κόσμος καί ἡ Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστός παρέδωσε στούς ἁγίους Ἀποστόλους κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους στούς διαδόχους τους, τούς Πατέρες καί Ἐκκλησιαστικούς Διδασκάλους κάθε ἐποχῆς, ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα. Δηλαδή ἀπό τόν Χριστό μέχρι σήμερα γίνεται μιά συνεχής παράδοση καί παραλαβή, ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τήν προηγούμενη γενιά στήν ἑπόμενη, σέ κάθε μέρος τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου, σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπου ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδικασία ἀπό τόν Χριστό στούς Ἀποστόλους καί ἀπό Ἐκείνους ὡς τίς ἡμέρες μας ὀνομάζεται Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐγγυᾶται τήν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀποτελεῖ μιά πνευματική ἁλυσίδα, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τούς νοητούς της κρίκους συνδέει τό σήμερα τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἀποστόλους καί τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Διότι ἄν ἀνατρέξουμε στό ἱστορικό παρελθόν τότε ἀβίαστα θά φτάσουμε στόν Σωτῆρα Χριστό, καθώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στήν διάρκεια τῆς δισχιλιετοῦς ζωῆς Της παρέδιδε καί παρελάμβανε τήν πίστη καί τή ζωή Της, χωρίς νά ἐκπέσῃ κάτι ἀπό τά παραδεδομένα, ἤ νά χαθεῖ ἤ νά τροποποιηθεῖ ἤ νά ἀντικατασταθῇ. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τηρεῖ ἀναλλοίωτη καί ἀπαραχάρακτη καί τή ζωή καί τή διδασκαλία Της, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Χριστός.
Αὐτό βεβαίως συμβαίνει ἐπειδή σέ ὅλη αὐτή τήν πνευματική δοσοληψία ἐπιστατεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν Χάρη Του. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός. Ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί μέλη τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού πιστεύουν στόν Χριστό, ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Ἐάν ὅλα ἐξαρτῶντο ἀπό τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, τότε σίγουρα οἱ ἀμέλειες, οἱ ἀτέλειες, οἱ ἐμπάθειες καί οἱ ἀστοχίες μας θά εἶχαν προκαλέσει προσθαφαιρέσεις, ἀλλοιώσεις καί παραφθορές. Ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» , ὅπως τονίζει μέ ἔμφαση ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου (ιστ΄ 13) καί Τήν καθιστᾶ «στῦλο καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» , ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο (βλ. Α΄ Τιμ. γ΄ 15).
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (Στιχηρό Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς) θυμόμαστε καί σήμερα ἐπιτελώντας τήν μνήμη τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἑορτάζοντας παράλληλα καί τα 1700 χρόνια ἀπό τη σύγκλησή της, τό 325μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τόν ἅγιο ἔνδοξο Θεόστεπτο Βασιλέα καί ἰσαπόστολο Κωνσταντῖνο τόν Μέγα. Σέ αὐτήν συμμετεῖχαν 318 Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ Ἅγιος Παφνούτιος, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὡς Διάκονος καί ἄλλοι.
Ἀφορμή γιά τη σύγκλησή της στάθηκαν τρία κυρίως ζητήματα: α) ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, πού ἔλεγε πώς ο Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα καί δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, β) ὁ καθορισμός τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί γ) ἡ ἐπανένταξη στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν πεπτωκώτων (lapsi), τῶν Χριστιανῶν δηλαδή, οἱ ὁποῖοι στίς περιόδους τῶν διωγμών ἀπό δειλία θυσίασαν στά εἴδωλα καί «ἀπέφυγαν» μέν τόν μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἀποκλείονταν ἀπό τήν Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ἐμπνεόμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στό πρῶτο ζήτημα παρέμεινε ἀμετακίνητη στό δόγμα Της γιά τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καταδικάζοντας ἐντελῶς τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί διακηρύσσοντας τήν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία Της μέσα ἀπό τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...ἕως τό οὐκ ἔσται τέλος», ὅπου τονίζεται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», Στό δεύτερο ζήτημα ἡ Ἐκκλησία συνέθεσε τίς παραδόσεις Ἀνατολῆς καί Δύσης καί καθόρισε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἀπό κοινοῦ γιά ὅλους τούς Χριστιανούς τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καί μετά τό πάσχα τῶν Ἑβραίων. Στό τρίτο ζήτημα, πού εἶχε δημιουργήσει σχίσματα καί διαιρέσεις ἀποφασίσθηκε ἡ ἐπιεικής ἀντιμετώπιση τῶν πεπτωκότων καί ἡ κατόπιν μετανοίας σταδιακή ἐπανένταξή τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό τή σωτηρία τους.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στις μέρες μας ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη νά βιώσουμε στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, αὐτά τά αὐθεντικά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά χαρακτηριστικά τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Στούς 17 αἰῶνες πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τη σύγκλησή της πολλά ἔχουν ἀλλάξει. Τό φρόνημά μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, ἔχει ἐν πολλοῖς ἀλλοιωθεῖ. Ἴσως τόν τελευταῖο καιρό μάλιστα, ἐκκοσμικεύθηκε ἐπικίνδυνα, σέ σημεῖο νά μήν μπορεῖς εὔκολα νά διακρίνεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, οὔτε τήν γνώση καί τήν σταθερή ἐμμονή στή σωστή πίστη, οὔτε τήν παραδοσιακή εὐσέβεια, ἀλλά οὔτε καί τήν ἐπικείκια, τόν ἔλεον, δηλαδή, πού ζητάει ὁ Χριστός ἐπισημαίνοντάς μας «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (βλ. Ματθ. θ΄13), τό ὁποῖο σε μιά πιο ἐλεύθερη ἀπόδοση σημαίνει, νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς, νά σπλαγχνιζόμαστε τόν ἄλλον νά τοῦ συμπαραστεκόμαστε καί νά μήν ἐξαντλοῦμε τήν ἔκφραση τῆς πίστης μας σέ ἀκολουθίες μόνο καί τελετουργίες.
Ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ φέρουμε ὅλοι ἀναλογικῶς εὐθύνη γιά τήν παράδοση καί παραλαβή τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία. Τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, τά ἀνθρώπινα λάθη ἤ πιθανούς ἀδέξιους χειρισμούς, διατηρεῖται σέ ἀλάνθαστη πορεία μέσα στή θάλασσα τοῦ κόσμου, διότι καθοδηγεῖται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί διαφυλάσσεται ἀλώβητο.
Ἄς φροντίσουμε λοιπόν λαμβάνοντας τό μήνυμα τῶν Πατέρων τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: α) νά γνωρίζουμε τήν πίστη μας καί νά μένουμε ἀμετακίνητοι σέ αὐτήν, β) νά τηροῦμε τίς αὐθεντικές ὀρθόδοξες παραδόσεις καί κυρίως γ) νά πολιτευόμαστε μέ ταπεινό φρόνημα καί ἐπιείκεια, πάντοτε μέ σκοπό τήν σωτηρία «τῶν ψυχῶν ὑπέρ ᾧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἀμήν
Συντάχθηκε στις 19 Μαϊος 2025 .
«Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς»
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!
Καθώς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Σίλας, σύμφωνα μὲ τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, βρίσκονταν στούς Φιλίππους, τήν εὑρύτερη περιοχή τῆς σημερινῆς Καβάλας, συνάντησαν μιά νεαρή γυναίκα, τήν ὁποία εἶχε καταλάβει δαιμόνιο καί μάντευε τό μέλλον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ διάβολος λαμβάνει ἀφορμή ἀπό τίς ἁμαρτωλές συνήθειες τῶν ἀνθρώπων καί δημιουργεῖ συντυχίες, παρασύροντάς τους σέ πράξεις καί λόγια, ὥστε νά ἐπαληθεύονται τά λεγόμενά του καί νά γίνεται πιστευτός. Ἔτσι συνέβαινε καί μέ ἐκείνη τήν νεαρή γυναῖκα, ἡ ὁποία ὅταν εἶδε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ἄρχισε νά τούς ἐπαινεῖ καί ἀκολουθώντάς τους ἔλεγε γιά τήν θεϊκή προέλευση τῶν λόγων καί τῶν ἔργων τους. Αὐτό μάλιστα γινόταν ἐπί σειρά πολλῶν ἡμερῶν. Σκοπός τοῦ δαιμονίου ἦταν νά κερδίζει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά πιστεύουν στίς μαντεῖες καί νά ἀποζητοῦν τούς χρησμούς του μέσα ἀπό ἐκείνη τήν νεαρή γυναῖκα, ἀφοῦ ἐκείνη ἀναγνώριζε δημοσίως καί κήρυττε τήν θεϊκή ἀποστολή τους, δηλαδή κάτι πέρα ὡς πέρα ἀληθινό. Τοῦτο ἐξάλλου ἦταν καί πρός ὄφελος τῶν κυρίων της, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἐπήρεια τοῦ δαιμονίου πάνω της, καρπώνονταν τά πλούσια οἰκονομικά ὀφέλη. Ἔτσι καί τό δαιμόνιο ἐκμεταλλευόταν αὐτούς, ἀλλά καί αὐτοί τό δαιμόνιο.
Ὁ Παῦλος ὅμως ἔβαλε τέλος στήν φαύλη αὐτή συνδιαλλαγή. Στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐξέβαλε τό δαιμόνιο καί ἐλευθέρωσε τή νεαρή γυναῖκα πρός μεγάλη θλίψη βέβαια τῶν κυρίων της, οἱ ὁποῖοι εἶδαν πώς μαζί μέ τό δαιμόνιο ἔφυγε καί ἡ ἐλπίδα τῆς ἐπικερδοῦς ἐργασίας τους. Συνέλαβαν τότε τούς Ἀποστόλους καί τούς παρέδωσαν στό δικαστήριο. Ἐκεῖ ἀποφασίσθηκε, ἀφοῦ τούς δείρουν, νά τούς κλείσουν στήν φυλακή, δένοντας τά πόδια τους σέ ἕνα ξύλο γιά νά μήν μποροῦν νά κινηθοῦν καί νά ξεφύγουν. Κατά τό μεσονύκτιο ὁ Παῦλος καί ὁ Σίλας ἄρχισαν νά προσεύχονται θερμά καί νά ψάλλουν ὕμνους στόν Θεό, εἰς ἐπήκοον καί τῶν ὑπολοίπων φυλακισμένων. Ξαφνικά ἔγινε μεγάλος σεισμός, σείστηκαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς, ἄνοιξαν οἱ πόρτες της καί ἐλευθερώθηκαν οἱ φυλακισμένοι ἀπό τά δεσμά τους. Οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καί Σίλας, ἐλεύθεροι πλέον μέ θαυμαστό τρόπο χάρη στήν προσευχή τους, συνέχισαν τό ἀποστολικό τους ἔργο, βαπτίζοντας ἐν συνεχείᾳ καί ὅλη τήν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακα, ὁ ὁποῖος μετά ἀπ’ὅλα αὐτά πίστευσε στόν Χριστό.
Ἐπίσης καί στό 12ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει μέ τήν θαυμαστή ἀπελευθέρωση τοῦ Πέτρου ἀπό τήν φυλακή, ὅπου τὸν εἶχε φυλακίσει ὁ Ἡρώδης, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀγωνιώδους καί ἐκτενοῦς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῶν ὑπολοίπων Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν μελῶν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι, ἱκετεύοντας τόν Θεό νά μήν στερηθοῦν τῆς πολύτιμης καί γενναίας παρουσίας τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου.
Καί τά δύο αὐτά περιστατικά μᾶς παρακινοῦν νά σκεφθοῦμε, πώς ὅλοι μας πραγματικά εἴμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί τήν πρόνοιά Του, ἀλλά καί πώς ἡ θερμή καρδιακή προσευχή κινεῖ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί θαυματουργεῖ γιά τη σωτηρία μας. Καί οἱ δύο ἀπελευθερώσεις ἀποτελοῦν ὑπερφυσικά σημεῖα, θαύματα, τά ὁποῖα ἔρχονται ὡς ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν πίστη καί στήν προσευχή τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες κινοῦν τό ἔλεός Του. Ἔτσι λοιπόν ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε ἐπειδή τό ἤθελε ὁ Θεός, παρακινούμενος πρός τοῦτο, (ἄς ἐπιτραπεῖ αὐτή ἡ ἔκφραση γιά νά τό καταλάβουμε), ἀπό τήν θερμή προσευχή τῶν πιστῶν.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μετά ἀπό αὐτούς, ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν ἀχώριστο σύντροφο στή ζωή τους τήν προσευχή. Βρίθουν τὰ Συναξάρια ἀπό περιστατικά ἔνθερμης καί ἔνζηλης προσευχῆς τῶν Ἁγίων, ἰδίως ὅταν βρίσκονταν σέ δοκιμασίες, στή διάρκεια τῶν μαρτυρίων τους ἤ λίγο πρίν τόν θάνατο. Μέ τήν προσευχή τους κινοῦσαν τήν θεία Χάρη καί ἐξαιτίας τῆς δυνατῆς πίστης τους γινόταν τό θαῦμα, ὥστε ἀκόμη πολλοί καί ἀπό τούς διῶκτες τους να πιστεύουν στόν Χριστό. Εἶναι μνημειώδης ἡ προσευχή τοῦ προφήτη Ἰωνᾶ στήν κοιλιά τοῦ κήτους ἤ τῶν Τριῶν Παίδων μέσα στό καμίνι τῆς φωτιᾶς, πολλούς αἰῶνες ἀκόμη πρό Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας προσευχῆς σέ συνδυασμό μέ τήν πίστη τους, σώθηκαν καί ἔδωσαν τήν μαρτυρία τοῦ Ἑνός καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων ὅμως δέν ἦταν μιά τυπική προσευχή, οὔτε ἀναλωνόταν μόνο σέ αἰτήσεις πρός τόν Θεό γιά νά τούς σώσει ἤ νά τούς δώσει ὑγίεια, εὐημερία καί ἀγαθά. Δέν ἦταν μιά τυπική προσευχή, ἀπό συνήθεια ἤ γιά τό καλό, πού πολλές φορές λέγεται μηχανικά καί δέν ἀγγίζει τήν ψυχή. Ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων κάθε ἐποχῆς, τούς ὁποίους πρέπει νά μιμηθοῦμε, ἦταν πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα μία καρδιακή δοξολογία πρός τόν Θεό, ἔκφραση εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας γιά ὅλα ὅσα ὁ Θεός ἐπέτρεψε στή ζωή τους. Ἡ προσευχή γιά νά εἶναι αὐθεντική πρέπει νά ἀνάγεται σέ λειτουργία καρδιακή, ἡ ὁποία βεβαίως ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί ἀγάπης. Ἀποτελεῖ τήν αὐθόρμητη κίνηση τῆς ψυχῆς, πού πιστεύει στόν Χριστό καί αἰσθάνεται μετά βεβαιότητος, πώς βρίσκεται στά χέρια Του, ἀναμένοντας νά γνωρίσει καί ζήσει τό θεῖο Του θέλημα.
Αὐτή ἡ θερμή, καρδιακή προσευχή λείπει πολύ ἀπό τή σύγχρονη, κατά τά ἄλλα Χριστιανική, κοινωνία μας. Λείπει αὐτή ἡ πάραθεσή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό θέλημά Του. Λείπει ἡ συνομιλία μας μαζί Του μέσα ἀπό μία προσευχή, σάν αὐτή πού προβάλλει μέσα ἀπό τά θαυμαστά περιστατικά, πού ἀφηγοῦνται οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν ὀφείλει ἁπλῶς, ἀλλά ἔχει ἀνάγκη νά προσεύχεται καθημερινά γιά νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη, τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία του πρῶτα στόν Χριστό καί μετά νά ζητήσει κι ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, τό ὁποῖο βεβαίως καί γνωρίζει ὁ Κύριος κι ὅταν εἶναι γιά τη σωτηρία του, τότε μόνον τοῦ τό δίνει. Γι’ αὐτό κι η ἀρχαία προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας λέει: «Κύριε ποίησόν με οἷον θέλεις καί ὡς θέλεις, κἄν θέλω, κἄν μη θέλω» Δηλαδή Κύριε φτιάξε με ὅποιον μέ θέλεις κι ὅπως μέ θέλεις, κι ἄν θέλω κι ἄν δέν θέλω.
Δυστυχῶς ὅμως τίς περισσότερες φορές μᾶς ἀρκεῖ νά θρησκεύουμε, τηρώντας κάποιους ἐξωτερικούς τυπικούς κανόνες, χωρίς ὅμως νά ζοῦμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν βίωναν οἱ Ἅγιοι. Ἀρκούμαστε σέ μία τυπική προσευχή, ἀγχώδη καί ἰδιοτελῆ τίς περισσότερες φορές καί τό χειρότερο ἀντικαθιστοῦμε τήν προσευχή μέ μιά σειρά πολύχρωμα κομποσχοίνια στά χέρια, πού τά θεωρήσαμε φυλαχτά κι ὄχι ὄργανα κι ἐνθύμηση προσευχῆς.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Οἱ Ἀπόστολοι ἦταν φυλακισμένοι καί προσευχήθηκαν δημόσια καί σε ἐπήκοο πάντων κι ὁ Θεός ἦταν μαζί τους, ὅπως εἶναι μέ κάθε ψυχή, πού θλίβεται καί καταπονεῖται, ἀλλά μέ θάρρος κι ἐλπίδα ἀτενίζει πρός Ἐκεῖνον καί λαμβάνει θεραπεία καί παρηγοριά.
Ἄς πάρουμε παράδειγμα ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους κι ἄς κοσμοῦμε τήν ζωή μας μέ τήν προσευχή καθημερινῶς καί ὄχι μόνο στίς δύσκολες στιγμές. Ἰδιαίτερα τό βράδυ, νά μήν παραλείπουμε νά ἀναφερόμαστε μέ πίστη κι εὐγνωμοσύνη στόν Χριστό.
Ἄς μάθουμε νά ψάλουμε τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἤ καί ψαλμούς τοῦ Δαβίδ, ὅπως προτρέπει κι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: «ἄν κάποιος εὐθυμεῖ, ἄς ψάλει.» (βλ. ε΄13)
Ἄς σπεύδουμε νά ἁγιάζουμε τήν ὕπαρξή μας κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λαμβάνοντας ἀντίδωρο κι ἁγιασμό κάθε πρωϊ, πρίν ξεκινήσουμε τη μέρα μας.
Ἄς μήν ἀδιαφορήσουμε γιά τη νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς ἀκόμη κι ἄν βρισκόμαστε προσκεκλημένοι σέ κάποιο σπίτι ἤ στήν ἐργασία μας ἤ σε κάποιο δημόσιο χῶρο.
Κυρίως ὅμως ἄς μήν ἀδιαφορήσουμε γιά τήν Κυριακάτική θεία Λειτουργία, ἀλλά νά σπεύδουμε στόν ἱερό Ναό, ὅταν ἀκούσουμε τήν καμπάνα νά μᾶς καλεῖ κι ἄς προετοιμαζόμαστε νά μεταλαμβάνουμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία μέ τη θεία κοινωνία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.
