ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

Συντάχθηκε στις 04 Αυγούστου 2025.

Εκτύπωση Email

Κυριακή 3 Αὐγούστου 2025 – (Α΄ Κορ. α΄ 10-17)

Συντάχθηκε στις 30 Ιουλίου 2025.

«Ἡ ἑνότητα τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, 

Ἀκούσαμε στό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπου ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἐξαίρει την ἀξία τῆς ἑνότητας τῶν πιστῶν, μέ μοναδικό σημεῖο ἀναφορᾶς τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς βρίσκονταν ἀκόμη σέ νηπιακή πνευματική κατάσταση εἶχαν ἀποπροσανατολιστεῖ και ἀντί νά ἐπικεντρωθοῦν στή σχέση τους με τόν Χριστό, τήν κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, φιλονικοῦσαν μεταξύ τους ἔχοντας διαιρεθεῖ σέ διάφορες παρατάξεις και ἔτσι ὁ καθένας ἔλεγε «ἐγώ μέν εἰμί Παύλου, ἐγώ δε Ἀπολλώ, ἐγώ δε Κηφᾶ, ἐγώ δε Χριστοῦ» (Κορ. Α΄, α΄ 12). Καί ἔτσι με τόν τρόπο αὐτό εἶχαν δημιουργηθεῖ σχίσματα καί διχόνοιες στην τοπική Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου.

Μπροστά στόν παραλογισμό αὐτό ἐρωτᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος με ἀγωνία: «μεμέρισται ὁ Χριστός;» δηλαδή διαιρεῖται ὁ Χριστός; Και εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὄχι μόνο τότε, ἀλλά καί σήμερα πολλές φορές πέφτουμε στήν ἴδια παγίδα και ἀντί να προσκολληθοῦμε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ προτιμᾶμε νά προσκολλόμαστε σέ ἀνθρώπους. Εὐτυχῶς ὁ Ἀπόστολος Παύλος εἶχε τον θεῖο φωτισμό και ἐξ αὐτοῦ τήν πνευματική ὡριμότητα να ἀναγνωρίσει, ὅτι ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι νοσηρή, ὥστε νά νουθετήσει τούς Κορινθίους να προσκολλῶνται μόνο στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Δυστυχῶς ὅμως πολλοί ἄνθρωποι ὄχι μόνο δεν ἀποτρέπουν τούς ἀδελφούς τους ἀπό φαινόμενα προσωπολατρίας, ἀλλά μᾶλλον «τρέφονται» ἀπό τέτοιες καταστάσεις σχηματίζοντας μάλιστα γύρω τους καί «κύκλο» ὀπαδῶν χωρίς ὅμως να ἀφήνουν να φανεῖ στή σχέση αὐτή ὁ Χριστός, παρά μόνο ὁ ἑαυτός τους. Ἐκμεταλλευόμενοι τη διάθεση πολλῶν ἀνθρώπων να ἀναθέσουν σέ κάποιων ἄλλον την εὐθύνη τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς, χάνουν τήν πολύτιμη ἐμπειρία τῆς σχέσης τους με τόν Χριστό. Ἔτσι ξεκίνησαν ἄλλωστε οἱ αἱρέσεις και τά σχίσματα στο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἕνα πρόσωπο πιστεύει ὅτι ἡ δική του ἄποψη μετράει περισσότερο ἀπό αὐτό πού βιώνει ἡ Ἐκκλησία και προσπαθεῖ νά συμπαρασύρει και ἄλλους ἀνθρώπους στην ἀπώλεια μέ τίς «ἑτεροδιδασκαλίες» του, αὐτός εἶναι αἱρετικός. Εἶναι τόσο σκοτισμένη ἡ συνείδησή τους, ὥστε πολλές φορές εἶναι σχεδόν ἀδύνατο νά μετανοήσουν, καθώς στήν περίπτωση αὐτή θά καταρρεύσει ὅλος αὐτός ὁ ψεύτικος κόσμος πού δημιούργησαν βασισμένοι στήν πλάνη και τή διαίρεση.

   Ὁ Χριστός ὅμως εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας»(βλ. Ἑβρ. ιγ΄8). Ὅσα σχίσματα και ὅσες αἱρέσεις και ἄν προκύψουν, ἡ Ἐκκλησία ὡς Σώμα Χριστοῦ μένει «Ἁγία και ἄμωμος»(Ἐφ. ε΄27). Κάθε «μερισμός» τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἀπό ἀνθρώπους πού δεν ἔχουν ζήσει τήν μεταμορφωτική ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐμπειρία ἡ ὁποία καταφάσκει στην ἑνότητα καί διώχνει κάθε διαίρεση. Ἡ διαίρεση εἶναι ἁμαρτία καί χαρακτηριστικό τῆς μεταπτωτικῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἀκόμα καί κατά τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, κατά τή διάρκεια τοῦ μελισμοῦ ὁ Ἱερουργός μελίζει, τεμαχίζει δηλαδή, τον Ἅγιο Ἄρτο λέγοντας «μελίζεται και διαμερίζεται ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ μελιζόμενος και μή διαιρούμενος...». Ὁ Χριστός καταναλώνεται ἀπό τούς πιστούς, ἀλλά ποτέ δεν διαμερίζεται, οὔτε τελειώνει. Ἀκόμη και στή μικρότερη μερίδα θείας Κοινωνίας, ὑπάρχει ὅλος ὁ Χριστός, ὥστε ἡ ἀληθινή ἑνότητα παρέχεται μόνο ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὅπου ὅλοι, Κλῆρος καί Λαός γινόμαστε «ἕνα» μετέχοντας στο Σῶμα και το Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότητα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό ζητούμενο παρά τίς ὅποιες διαιρέσεις καί διαφωνίες πού ἀνθρωπίνως ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν και θα ὑπάρχουν στην ἱστορική πορεία τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Κανένας φυσικά δεν εἶναι ἴδιος μέ κανένα. Ἡ ἑνότητα ἄλλωστε δεν κατανοεῖται ὡς μία ἀπρόσωπη μαζοποίηση χωρίς την ἀναγνώριση τῆς μοναδικής ἀξίας τοῦ κάθε ἀνθρώπινου προσώπου. Ὅπως μᾶς λέει καί ὁ σοφός Σολομών στό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: «ὅπως ἀκριβῶς δεν ὑπάρχουν πρόσωπα ὅμοια μέ πρόσωπα, ἔτσι ἀκριβῶς δέν μοιάζουν και οἱ διάνοιες τῶν ἀνθρώπων» (βλ. Παρ. ΚΖ΄, 19). Κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδική και ἀνεπανάληπτη προσωπικότητα ἡ ὁποία οὐδέποτε καταργεῖται. Ὁ καθένας ἔχει τή θέση του και το ἰδιαίτερο χάρισμά του μέσα στο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Και ὅπως στο ἀνθρώπινο σῶμα κάθε μέλος ἔχει τον ἰδιαίτερο καί συνάμα ἀπαραίτητο καί μοναδικό ρόλο του, ἔτσι και στην Ἐκκλησία κανένας δέν περισσεύει ὅλοι εἴμαστε ἴσοι καί πολύτιμοι, «σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Κορ. Α΄ ΙΒ΄, 27).

Ἔτσι και οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι Σάμιοι Ἅγιοι, τῶν ὁποίων τή Σύναξη τιμᾶ ἡ τοπική μας Ἐκκλησία πανηγυρικῶς, ἦταν διαφορετικοί μεταξύ τους, ἐφόσον ὄχι μόνο ἔζησαν σέ διαφορετικές ἐποχές ὁ καθένας, ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ καθενός ἦταν διαφορετική. Εἶχαν ὅμως τήν «ἐν Χριστῷ» ἑνότητα, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τό κάθε τι. Ἔχουμε τούς ἁγίους Ἑρμογένη, Λέοντα και Ἡράκλειον τούς Ἐπισκόπους Σάμου. Ἔχουμε τον ἅγιο Νεομάρτυρα Γεώργιο, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε στην Ἔφεσο το 1801, ὁμολογώντας τήν πίστη του στόν Χριστό ἐπισφραγίζοντας με τόν τρόπο αὐτό τή μετάνοιά του για την ἐπιπόλαια προηγούμενη μεταστροφή του στο Ἰσλάμ. Ἔχουμε τόν ὅσιο Παῦλο τον Λατρινό, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 9^ο αἰῶνα και ἀσκήτευε στο Ὄρος Λάτρος και ἐρχόμεος κατόπιν στή Σάμο ἀνακάλυψε πληθώρα ἁγίων Ἀσκητῶν, τούς ὁποίους ὀργάνωσε μοναχικά καί τέλος τούς Ἁγίους στρατιωτικούς μάρτυρες Γρηγόριον, Θεόδωρον καί Λέοντα, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν κατά τούς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐνῶ ὡς γνήσιοι στρατιῶτες τῆς εἰρηνικῆς στρατιᾶς τοῦ Χριστοῦ, ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 

   Ἡ ἑνότητα ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας προεικονίζει τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπου με ἕνα στόμα καί «ὁμοψύχως» θα ὑμνοῦμε ἀκατάπαυστα τόν Τριαδικό Θεό, ὅπως καλούμαστε να τό πράττουμε στή Θεία Λειτουργία. Ἡ ἑνότητα αὐτή τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ να ἀποτελέσει μαρτυρία Χριστοῦ μέσα στον διαρκῶς μεταβαλλόμενο σύγχρονο κόσμο μας, ὅπου ἡ ἑνότητα κατανοεῖται δυστυχῶς πολλές φορές μᾶλλον ὡς μαζοποίηση, ἰσοπέδωση και ἀφανισμός τῆς ἰδιαιτερότητας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Μέσα στή συγκυρία αὐτή ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία στέκει ὅπως πάντα, ὡς τό λιμάνι για νά δώσει στόν σύγχρονο ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο την ἀξία, πού τοῦ ἁρμόζει. Να τοῦ δείξει ὅτι ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καταξιώνεται πραγματικά ὡς πρόσωπο, πορευόμενο στη θέωση, ἀφοῦ σχετίζεται με τήν κεφαλή τοῦ Σώματος αὐτοῦ, δηλαδή τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Και δέν σχετίζεται θεωρητικά καί συμβολικά, ἀλλά ἑνώνεται κυριολεκτικά μέσω τῆς μετοχῆς στή Θεία Εὐχαριστία. Γιατί ὅταν κοινωνοῦμε μεταλαμβάνουμε ἀληθινά τοῦ Σώματος και τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔρχεται ὁ Χριστός και κατοικεῖ μέσα μας! Δεν ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμή ἀπό αὐτή!

Αὐτή εἶναι καί ἡ μεγάλη και εἰδοποιός διαφορά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, καθώς μόνο στην Ἐκκλησία συντελεῖται ἡ πραγματική ἕνωση με τόν Θεό, ἐνῶ στις διάφορες θρησκεῖες ὁ θεός τους ἀποτελεῖ μία ἰδέα, σκέψη ἤ φαντασία.

Ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει τον ἑαυτό Του για να μᾶς ἁγιάσει και να μᾶς τηρήσει σέ αἰώνια ἑνότητα. Ἄς φροντίσουμε να ἀξιοποιήσουμε τήν θεία Του δωρεά, τιμώντας την ἱερότητα τοῦ κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ δημιουργηθέντος προσώπου, ἀποφεύγοντας τίς ὅποιες διχόνοιες καί τηρώντας πᾶσῃ θυσίᾳ την ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό τη σωτηρία μας. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email

«Ὁ Χριστιανός εἶναι στρατιώτης, ἀθλητής καί γεωργός» Κυριακή 27 Ἰουλίου 2025 - + Τοῦ ἁγίουἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος

Συντάχθηκε στις 24 Ιουλίου 2025.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καί ἰαματικοῦ Παντελεήμονος τιμᾶται σήμερα μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν Β΄ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Στήν τελευταία του αὐτή ἐπιστολή ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν συμβουλεύει τόν Τιμόθεο νά μείνει στέρεος στήν πίστηκαί νά μεταφέρει «ὅσα ἄκουσε διά πολλῶν μαρτύρων, σέ πιστούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἱκανοί νά διδάξουν καί ἄλλους».

Μάρτυρες δέν εἶναι μόνον ὅσοι ἔστεψαν τήν χριστιανική τους ζωή μέ μαρτυρική τελείωση, ἀλλά ὅλοι ὅσοι ἔδωσαν τήν μαρτυρία του Χριστοῦ, ζῶντας χριστιανικά, ὁδηγώντας κι ἄλλους στή χριστιανική πίστη καί ζωή. Αὐτό ἐννοοῦσε καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὅταν μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐμφανίστηκε στους μαθητές Του καί τούς εἶπε: «ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἐν τέ Ἱερουσαλήμ και πάσῃ τῇ Ἰουδαία καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς»(Πράξ. α΄8).

Ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν ὀφείλει νὰ εἶναι μία διαρκής ἀναστάσιμη μαρτυρία.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες βέβαια προχώρησαν ἕνα βῆμα παραπέρα καὶ ἐπισφράγισαν τή μαρτυρία τους μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματός τους.Γι’ αὐτό ἔχουν ἐξέχουσα θέση στην Ἐκκλησία. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ σήκωσαν τὸν προσωπικό τους σταυρὸ καὶ ἀκολούθησαν τὸ Χριστὸ μὲ κάθε κόστος, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Ἐάν ὁ Χριστιανός ζεῖ πραγματικά τήν οὐσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, πρέπει νά γνωρίζει ὅτι ἡ παροῦσα ζωή χωρίς Χριστό λογίζεται ὡς θάνατος. Καί ἀντιθέτως ὁ βιολογικός θάνατος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χρσιτοῦ γίνεται ἡ ὄντως ζωή, ὅπως λέεικι ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «γιά μένα ἡ ζωή εἶναι ὁ Χριστός κι ἄν πεθάνω εἶναι κέρδος» (Βλ. Φιλ. α΄21) Ἑπομένως ἐνώπιον τοῦ διλήμματος αὐτοῦ ποὺ εἶχαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤ νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἐπιβιώσουν ἤ νὰ πεθάνουν, αὐτοὶ ἐπέλεγαν τὸ μαρτυρικὸ θάνατο, ἐπέλεγαν στὴν κυριολεξία νὰ «ζήσουν» ἀπὸ τὸ νὰ ἀρκεστοῦν σὲ μία ζοφερὴ βιολογικὴ μόνο ἐπιβίωση τὴν ὁποία βέβαια θὰ ἐξασφάλιζαν καί μέ πολυτελῆ διαβίωση, ἄν ἀπαρνοῦνταν τὸν Χριστό.

Σύμφωνα λοιπόν καί μέ τό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ὁ Χριστιανός γιά νά ζεῖ πραγματικά τή ζωή του ὡς μαρτυρία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὀφείλει νά ἔχει τρία χαρακτηριστικά:

Πρῶτον νά εἶναι «καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στρατιῶτες εἴμαστε κατ΄ ἐπέκτασιν ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκουμε οἱ ζῶντες, κατά παράδοσιν ὀνομάζεται «στρατευόμενη», ἐνῶ οἱ κεκοιμημένοι ἀποτελοῦν τήν ἐν οὐρανοῖς «θριαμβεύουσα» Ἐκκλησία. Ὁ τελικός σκοπός τοῦ κάθε στρατευόμενου εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ἡ νίκη. Καί ἐμεῖς εὑρισκόμενοι στό ἐπίγειο στράτευμα τῆς Ἐκκλησίας μαχόμαστε ἐναντίον τοῦ «ἀρχεκάκου ὄφεως» ὁ ὁποῖος μέ μανία ἐπιθυμεῖ τήν ἀπώλειά μας, ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ὡς ὅπλα ἀνίκητα τά σωστικά μυστήρια τῆς Ἐκκλησία μας καί ἰδιαιτέρως τήν Ἐξομολόγηση καί τήν τακτική μας συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία.

Δεύτερον: νά εἶναι ἐπίσης καί ἀθλητής ἐφόσον ἡ ζωή θεωρεῖται ὡς ἕνα στάδιο στό ὁποῖο καλεῖται νά ἀγωνιστεῖ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν του, ἔχοντας ὡς ἀγωνοθέτη τόν Ἰησοῦ Χριστό. Στούς ἀρχαίους Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες οἱ νικητές στεφανώνονταν μέ «κλάδο ἐλαίας». Ἔτσι καί στό πνευματικό στάδιο τοῦ χριστιανικοῦ βίου πάλι οἱ νικητές στεφανώνονται, ὄχι πλέον μέ φθαρτό στεφάνι, ἀλλά μέ τό ἄφθαρτο στεφάνι τῆς αἰώνιας τρυφῆς, τό ὁποῖο τό δίνει ὁ Χριστός.

Τρίτον: ὁ Χριστιανός παρομοιάζεται μέ τόν γεωργό, ὁ ὁποῖος θά ἀπολαύσει τούς καρπούς τῆς συγκομιδῆς του ἀφοῦ πρώτα κοπιάσει ἐργαζόμενος στήν καλλιέργεια τῆς γῆς του. Ὁ Χριστιανός κοπιάζει στήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς τουκαί ἐν συνεχείᾳ καί τῶν ἄλλων ψυχῶν γιά νά ἀπολαύσει ἐν τέλει τήν πνευματική του καρποφορία. Ἡ στράτευση, ἡ ἄθληση καί ἡ γεωργία τόσο σέ κυριολεκτικό, ὅσο καί σέ μεταφορικό ἐπίπεδο συντελεῖται μέν ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού στρατεύεται, ἀθλεῖται καί κοπιάζει, ἀλλά Ἐκεῖνος πού αὐξάνει κάι τελειοποεῖ εἶναι ο Χριστός, ὅπως μᾶς λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος πρός τούς Κορινθίους καί λέγοντας: «ὥστε οὔτε αὐτός πού φυτεύει εἶναι κάτι, οὔτε αὐτός πού ποτίζει, ἀλλά ὁ Θεός πού αὐξάνει» (βλ. Α΄ Κορ. γ΄ 7).

Ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Παντελεήμων διακρίθηκε καί ὡς καλός στρατιώτης Χριστοῦ καί ὡς ἀθλητής ἄριστος καί ὡς ἱκανότατος γεωργός, καλλιεργώντας τόσο τήν ψυχή του, ὅσο καί τούς ἄλλους, ὥστε ἀπέδωσε «καρπόν ἑκατονταπλασίονα» (Λουκ. η΄8). Διαπρέποντας ὡς ἰατρός συνδύασε μέ τρόπο μοναδικό τό χάρισμα καί τήν ἐπιστημοσύνη μέ τήν πίστη στόν Χριστό, ὥστε σέ συνέχεια τοῦ Κυρίου θεράπευε τό ἀσθενές σῶμα, ἰατρεύοντας παράλληλα καί τήν συνασθενοῦσα ψυχή, ὅλων ὅσων τόν προσέγγιζαν καί ζητοῦσαν τήν εὐεργεσία του. Ὑπό τήν σεπτήν καθοδήγηση τοῦ χθές ἑορτασαμένου πνευματικοῦ του πατέρα, Ἁγίου ἱερέως Ἑρμολάου, καλλιέργησε τούς ἀγρούς τῶν ψυχῶν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ζητοῦσαν τή θεραπεία τοῦ σώματος, λάμβαναν τήν «κατ’ ἄμφω ὑγίειαν» ψυχῆς καί σώματος.

Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων τούς κατηχοῦσε στή σώζουσα πίστη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστη τῶν θεραπευθέντων στόν Χριστό ἦταν ἡ μόνη ἀμοιβή πού ἐπιθυμοῦσε, λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἅγιος Παντελεήμων συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν Ἁγίων δηλαδή πού ἀσκοῦσαν τίς ἰατρικές τους ὑπηρεσίες χωρίς καμμία ὑλική ἀμοιβή, ἐνδιαφερόμενοι ἀποκλειστικά γιά τή σωτηρία τοῦ πάσχοντος καί συνδέοντας τη θεραπεία τους μέ τόν Χριστό. Γι’αὐτό ὑπέστη φρικτά βασανιστήρια, ἐνῶ τά θαυμαστά σημεῖα πού συνέβαιναν κατ’ αὐτά, ὁδήγησαν πολλούς ἀπό τούς δημίους του στήν ἀληθινή πίστη στόν Χριστό. Κι ὅταν ὁ Ἅγιος μέ καρτερία ὑπέμεινε τόν ἀποκεφαλισμό του, ἀκούστηκε μία φώνη ἀπό τόν οὐρανό: «Δοῦλε πιστέ, ἡ ἐπιθυμία σου θά ἐκπληρωθεῖ, οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ἀνοιχτές γιά ἐσένα, ὁ στέφανός σου ἔτοιμος. Θά ὑπάρχει ἐφεξῆς καταφυγή τῶν ἀπεγνωσμένων, ἀρωγή τῶν δοκιμαζομένων, ἰατρός τῶν ἀσθενων καί τρόμος τῶν δαιμόνων, γι΄ αὐτό τό ὄνομά σου δέν θά εἶναι πιά Παντολέων, ἀλλά Παντελεήμων». Ἔκλινε τότε τόν αὐχένα καί ὅταν ἔπεσε ἡ κεφαλή του ἀντί αἵματος ἔτρεξε γάλα.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Χριστιανός πρέπει σέ συνέχεια τῶν Μαρτύρων τόσων αἰώνων νά συνειδητοποιήσει ὅτι πρώτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι στρατιώτης τῆς εἰρηνικῆς στρατείας τοῦ Χριστοῦ, ἀθλητής πού ἀσκεῖται στό σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας καί γεωργός πού καλλιεργεῖ τη γῆ τῆς ψυχῆς του, προετοιμάζοντας καί μέ τίς τρεῖς αὐτές ἰδιότητες τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως καταλήγοντας ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική παρακαταθήκη, τήν ὁποία κληροδότησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο καί τήν ὁποία φύλαξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως.

Σκοπός μας λοιπόν εἶναι, ὅπως πολύ ὅμορφα λέγει ὁ Μ. Βασίλειος να γινόμαστε «μάρτυρες τῇ βουλήσει ἄνευ μαστίγων καί διωγμῶν», δηλαδὴ νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Θεός καί νά δίνουμε τήν καλή μαρτυρία τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μέ τη θέλησή μας, ἀκόμη κι ὅταν δέν ὑπάρχει φανερός διωγμός. Ἔτσι ἔζησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, πολλοί ἀπό τούς ὁποίους τελειώθηκαν μαρτυρικά, ὅπωςὁ ἅγιος Παντελεήμων. Ἔτσι ἄν ζήσουμε, θάκαρποφορήσουμε «καρπόν ἑκανονταπλασίονα»καί θά κληρονομήσουμε τήν αἰωνιότητα. Ἀμήν

Εκτύπωση Email

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Συντάχθηκε στις 23 Ιουλίου 2025.

Ἡ Ἱ­ερά Μη­τρό­πο­λις Σά­μου, Ἰ­κα­ρίας καί Κορ­σεῶν, μέ ἰ­δι­αί­τερη χαρά καί εὐχα­ρί­στηση, ἀ­να­κοι­νώ­νει στούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στι­α­νούς, ὅτι τό Σάβ­βατον 2αν καί τήν Κυ­ρι­α­κήν 3ήν Αὐγούστου 2025 θά ἑ­ορ­τά­σω­μεν τούς Σα­μί­ους Ἁ­γί­ους μας, ἐ­πι­τε­λοῦν­τες χρέος ἱ­ε­ρόν καί ἀ­πο­δί­δον­τες τήν ὀ­φει­λο­μέ­νην τι­μήν καί εὐ­γνω­μο­σύ­νην πρός τούς ἁ­γί­ους Λέ­οντα, Ἑρ­μο­γέ­νην καί Ἡ­ρά­κλειον τούς Ἐ­πι­σκό­πους Σά­μου, τόν ἅ­γιον Γε­ώρ­γιον τόν Νε­ο­μάρ­τυρα, τόν ὅ­σιον Παῦ­λον τόν Λα­τρι­νόν, καί τούς ἁ­γί­ους στρα­τι­ω­τι­κούς καί ὁμολογητάς Γρη­γό­ριον, Λέ­οντα καί Θε­ό­δω­ρον.

Οἱ ἑ­όρ­τιες ἐκ­δη­λώ­σεις θά λά­βουν χώ­ραν συμ­φώ­νως πρός τό ἀ­κό­λου­θον πρό­γραμμα :

Τό Σάβ­βατον 2αν Αὐγούστου 2025 καί ὥρα 19.30΄μ.μ. εἰς τόν Ἱ­ε­ρόν Μη­τρο­πο­λι­τι­κόν Ναόν Ἁ­γίου Νι­κο­λάου Σά­μου, θά τε­λε­σθῇ Μέγας Πα­νη­γυ­ρι­κός δισαρχιερατικός Ἑ­σπε­ρι­νός, χο­ρο­στα­τοῦν­τος τοῦ πρός τοῦτο προσκληθέντος Σεβασμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Τρίκκης, Γαρδικίου καί Πύλης κ.κ. Χρυσοστόμου καί συγχοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐ­σε­βίου.

Μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ θά ἀκολουθήσει ἡ λι­τά­νευ­σις τῶν Ἱ­ε­ρῶν Λει­ψά­νων καί τῶν Ἱ­ε­ρῶν Εἰ­κό­νων τῶν Ἁ­γίων, ἐπί τῆς πα­ρα­λιακῆς ὁδοῦ καί ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἀρ­το­κλα­σία καί τό θεῖον Κή­ρυ­γμα εἰς τήν Πλα­τείαν Πυ­θα­γόρα.

Τήν Κυ­ρι­α­κήν 3ήν Αὐγούστου 2025 καί ὥρα 07.00΄- 10.30΄π.μ. εἰς τόν Ἱερόν Μη­τρο­πο­λι­τικόν Ναόν τοῦ Ἁ­γίου Νι­κο­λάου Σά­μου θά τε­λε­σθῇ ὁ Ἑόρθιος Ὄρθρος, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου καί Πύλης κ.κ. Χρυσοστόμου, συναπτομένης τῆς Πα­νη­γυ­ρικῆς δισαρ­χι­ε­ρα­τικῆς Θείας Λει­τουρ­γίας, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου καί Πύλης κ.κ. Χρυσοστόμου καί συλλειτουργούντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Εὐσεβίου καί ἐν συνεχείᾳ τό Ἱερόν Μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων Ἀποδήμων Ἀδελφῶν ἡμῶν.

Ὡσαύτως την Κυριακήν 3ήν Αὐγούστου 2025 καί ὣρα 20:00΄μ.μ., θά πραγματοποιηθεῖ ἑόρτια ἐκδήλωση “Νησιώτικο Πανηγύρι” πρός τιμήν τῶν Αποδήμων Σαμίων εἰς τήν Κεντρικήν Πλατείαν Πυθαγόρα μέ ζωντανή μουσική, ἀπό τούς ἀδελφούς Γιαμαίους.

Μετά τιμῆς προσκαλοῦμε ὅλους, εἰς τίς ὡς ἅνω ἑόρτιες ἐκδηλώσεις μας, εὐχόμενοι πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ ἑνί ἑκάστῳ μετά τῶν οἰκογενειῶν, ταῖς πρεσβείαις τῶν Σαμίων Ἁγίων οἱ ὁποίοι μέ τόν βίον καί τήν πολιτείαν τους ἁ­γί­α­σαν τά χώ­ματα τῆς ἀ­κρι­τι­κῆς μας Νήσου και παραλλήλως να τιμήσωμε τούς ἐν τῇ ξένῃ διαβιούντας ἀποδήμους Σαμίους.

Εκτύπωση Email

Κυριακή 13 Ἰουλίου 2025 – Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Συντάχθηκε στις 08 Ιουλίου 2025.

«ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Πρίν ἀπό λίγο καιρό, τήν Ζ΄ Κυριακή από τοῦ Πάσχα ἑορτάσαμε τήν ἀνάμνηση τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τή συμπλήρωση 1700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκλησή της τό 325 μ.Χ. Θυμηθήκαμε, ὅτι συγκλήθηκε κυρίως γά νά ἀντιμετωπίσει τήν βλάσφημη αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος δέν πίστευε, ὅτι ο Χριστός εἶναι Θεός κι ἔλεγε, ὅπως σήμερα οἱ αἱρετικοί Χιλιαστές-Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ διδάσκουν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι μας. Γιά νά συστηματοποιήσει μάλιστα τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συνέταξε καί τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀπό τό : «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν…»ἕως καί τό «οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος», ὅπου μέ ξεκάθαρες ἐκφράσεις ὁμολογεῖται, ὅτι ὁ Χριστός, εἶναι τό δεύτερο θεῖο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», ὁ Ὁποῖος ἐν χρόνῳ ἔγινε καί ἄνθρωπος γιά τη σωτηρία μας.

Μετά ἀπό λίγα χρόνια, τό 381 μ.Χ. ἀκολούθησε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία συγκλήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί ὑπό τήν Προεδρία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ἀντιμετώπισε καταλυτικά τούς Πνευματομάχους, ἐκείνους δηλαδή, πού ἔλεγαν πώς τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι Πρόσωπο, ἀλλά ἡ δύναμη κι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί συμπλήρωσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τά ὑπόλοιπα πέντε ἄρθρα, ἀπό τό: «Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον…» ἕως καί τό  «…καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν», μέσα ἀπό τά ὁποῖα καταδεικνύεται ὅτι Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό τρίτο θεῖο Πρόσωπο  τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Ὁποῖο συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας καί συνεπῶς τήν πνευματική ζωή ἑνός ἑκάστου τῶν πιστῶν Χριστιανῶν.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν ἡρέμησε ποτέ ἀπό τίς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα Τήν  ταλαιπωροῦν, παρασιτώντας στό θεανθρώπινο Σῶμα Της. Ἔτσι λίγο μετά καί τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ Ἐκκλησία βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ μία ἀκόμη μεγάλη αἱρετική δοξασία, γεννημένη κι αὐτή ἀπό τόν ἀρειανισμό, πού θεωροῦσε, ὅτι ἡ Παναγία μας δέν γέννησε Θεάνθρωπο, ἀλλά ἕνα ἁπλό ἄνθρωπο, γι’ αὐτό καί ὀνόμαζαν τήν Παναγία, ὄχι Θεοτόκο, ἀλλά Χριστοτόκο. Συνεπῶς συγκλήθηκε ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στήν Ἔφεσο τό 431 μ.Χ. καί μέ βάση τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Πατριάχου Ἀλεξανδρείας  διακήρυξε τήν ὀρθόδοξη διδασκλαλία μέ τήν ἔκφραση: «Ὁμολογοῦμεν τήν ἁγίαν Παρθένον, Θεοτόκον». Ἡ διατύπωση ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Παρθένος καί Θεοτόκος εἶναι ἡ συνέπεια τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης πάνω στό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ὑπερφυσικόν θαυμαστόν γεγονός συνέβη μέσα στήν πάναγνη μήτρα τῆς Παναγίας. Ἔκτοτε ἀναδείχθηκε ἡ τιμή στό Πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, ἄρχισαν νά ἱστοροῦνται οἱ ἱερές Εἰκόνες Της, νά κτίζονται Ναοί πρός τιμήν Της καί νά στοιχειοθετοῦνται καί οἱ Θεομητοικές Ἑορτές. Ἄς ἐπισημάνουμε ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ, ὅτι πρῶτος ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὀνόμασε τήν Παναγία μας Θεοτόκο καί μάλιστα ἔλεγε, ὅτι ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Θεοτόκος, τότε ἀρνεῖται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός.

Ὅμως τό ἄσβεστο μίσος τοῦ διαβόλου γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε νά ἀναπαράγει αἱρέσεις, ὥστε καί πάλι ἡ Ἐκκλησία κλήθηκε νά ἀντιμετωπίσει τήν αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού θεωροῦσε πώς ὁ Χριστός ἔχει μόνο μία φύση, τήν θεϊκή. Ἔτσι ὅμως, ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μόνο Θεός καί ὄχι Θεός καί Ἄνθρωπος, ἀποκλείουμε τη σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά τήν θεραπεύσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί για νά τήν θεώσει μέσα ἀπό τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης στήν μία ὑπόστασή Του

Τότε ἡ Ἐκκλησία συνεκάλεσε τήν Δ΄ κατά σειράν Οἰκουμενική Σύνοδο στή Χαλκηδόνα τό 451 μ.Χ., τῆς ὁποίας τήν ἀνάμνηση σήμερα ἐπιτελοῦμε καί στήν ὁποία συμμετεῖχαν 630 θεοφόροι Πατέρες ἀπό ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς τότε Ὀρθόδοξης Οἰκουμένης, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἐπικύρωσαν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού προῆλθε ἀπό τήν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο προχώρησαν στήν ὁριστική διατύπωση τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος. Προεκτείνοντας τρόπον τινά τη θεολογία τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία εἶχε ἀποφανθεῖ, ὅτι ὀνομάζουμε τήν Παναγία ὡς Θεοτόκο καί Ἀειπάρθενο, καταδίκασαν τόν Μονοφυσιτισμό καί παράλληλα διασαφήνισαν, πώς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

Ὡς Θεός, κατά τήν θεϊκή Του φύση δηλαδή, γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα καί εἶναι μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μετά ἀπό αὐτούς.

Ὡς ἄνθρωπος, κατά τήν ἀνθρώπινη φύση δηλαδή,  γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἔκτοτε ὡς Θεάνθρωπος σώζει τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης ἔγινε πάνω στή μία ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μιά γιά πάντα «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως», ὅπως ἐπισημαίνεται στόν Ὅρο τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.

Ὅταν βέβαια συντάχθηκε ὁ Τόμος μέ τήν Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία, ὅπως πάντοτε πίστευε καί κήρυττε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ αἱρετικοί Μονοφυσῖτες, παρά τήν καταδίκη τους, συνέταξαν κι ἐκεῖνοι ἕνα Τόμο, πού περιεῖχε τίς αἱρετικές τους δοξασίες. Ἐνώπιον λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀδιεξόδου, ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος τό ἀληθινό Φῶς τοῦ κόσμου, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς τό ἐπεσήμανε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἐφώτισε τούς Πατέρες νά ἀνοίξουν τήν λάρνακα, μέσα στήν ὁποία εὑρισκόταν τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί νά τοποθετήσουν τούς δύο τόμους, τόν ὀρθόδοξο καί τόν αἱρετικό, ἐπί τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας, ἀναμένοντας τήν ἀπάντηση ἐκ Θεοῦ. Καί ὤ! τοῦ θαύματος, ὅταν μετά ἀπό ἑπτά ἡμέρες νηστείας και προσευχῆς, μέ καθημερινή θεία Λειτουργία, ἄνοιξαν την ὀγδόη ἡμέρα τήν λάρνακα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου μέ συγκίνηση εἶδαν, πώς ἡ Ἁγία κρατοῦσε στά χέρια της τόν Τόμο τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ τά πόδια της καταπατοῦσε τό αἱρετικό κείμενο τῶν Μονοφυσιτῶν.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν εἶναι μιά ἀκόμη θρησκεία, ἀνάμεσα στίς πολλές. Οὔτε σύγκριση δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τίς θρησκεῖες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ στῦλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ 15). Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀπεκάλυψε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί μᾶς διαβεβαίωσε λέγοντας: «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄ 6). Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: Ἐγώ εἶμαι ὁ δρόμος, ἐγώ εἶμαι ὁ τρόπος νά περπατάτε στόν δρόμο, ἐγώ εἶμαι ἡ ἐμπειρία, πού λαμβάνετε περπατώντας στό δρόμο μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς Μου.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρία κι ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, νά βιώνουμε τήν θεοειδῆ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί ζωῆς. Νά λαμβάνουμε καί νά διατηροῦμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νά ζοῦμε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό τό φῶς νά μεταλαμπαδεύουμε μέ τή ζωή καί τό ἔργο μας καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι μία ἱερή ἀποστολή τήν ὁποία ὅλοι ἔχουμε, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν βασική προϋπόθεση νά πιστεύουμε σωστά καί μέ τά λόγια μας ἀλλά κυρίως μέ τη ζωή καί τά ἔργα μας νά ὁμολογοῦμε τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί τη ζωή. Ἀμήν.

Εκτύπωση Email