«ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΩΝ, Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ» Κυριακή 13 Αὐγούστου 2023 – Ἀπόδοση τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὅπως ὅλες οἱ Δεσποτικές καί Θεομητορικές ἑορτές, (μέ ἐξαίρεση μόνον τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἡ ὁποία συμπίπτει νά ἑορτάζεται στή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς) ἔτσι κι ἡ ἑορτή τῆς θείας Μεταμορφώσεως ἀκολουθεῖται ἀπό μία μεθέορτη περίοδο ὀκτώ ἡμερῶν, ἡ ὁποία ὁλοκληρώνεται σήμερα, γι’ αὐτό καί ἀποδίδεται ἡ ἑορτή, δηλαδή ψάλλονται γιά τελευταία φορά οἱ ὕμνοι τῆς ἑορτῆς.
Καί τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὅμως μᾶς μεταφέρει ἀκριβῶς στήν μετά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου χρονική περίοδο.
Ὁ Κόσμος, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, στό πρόσωπο τοῦ τραγικοῦ πατέρα τοῦ ἀρρώστου παιδιοῦ, περιμένει τόν Μεσσία γιὰ νά τόν λυτρώσει ἀπό τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο, τὴν πολύμορφη ἀσθένεια καὶ τίς σατανικές μεθοδεῖες. Ἡ ἐλλιπής ὅμως πίστη στόν Χριστό ὡς Σωτῆρα και Λυτρωτή ταλαιπωρεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Αὐτή τὴν ἔλλειψη θὰ ἀναγνωρίσουν καί οἱ Μαθητές ζητώντας ἀπό τὸν Κύριο νά τούς προσθέσει ρωμαλέα πίστη (βλ. Λουκ. ιζ,5).
Ἡ ἐνίσχυση τῆς πίστης τους ἦταν καί ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖον ὁ Χριστός ἔδωσε τήν δυνατότητα στούς τρεῖς Μαθητές, τόν Πέτρο τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη νά Τόν δοῦν ὅπως εἶναι στή φυσική Του κατάσταση, ἀφοῦ τό ἄκτιστο Φῶς, πού τούς περιάστραψε ἀποτελεῖ φυσική Ἰδιότητα καί φυσικό γνώρισμα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Κυρίου. Τοῦτο σημαίνει, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, ὅτι κατ’ οὐσίαν δέν μεταμορφώθηκε ὁ Χριστός, ἀλλά τά μάτια τῶν Μαθητῶν. Ἔδωσε δηλαδή τή δυνατότητα στούς Μαθητές ἔστω γιά λίγο νά Τόν δοῦν ὅπως εἶναι στή φυσική Του κατάσταση καί ἐκεῖνοι δέν ἄντεξαν τήν θέα τῆς ἄκτιστης φωτοχυσίας.
Αὐτό ἔγινε γιά νά συνειδητοποιήσουν οἱ Μαθητές, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὅπως ὁ Πέτρος εἶχε ὁμολογήσει μέ αὐθόρμητη ἀγάπη ἕξι ἡμέρες πρίν. Ἀξίζει νά θυμηθοῦμε, ὅτι ἕξι ἡμέρες πρίν τήν Μεταμόρφωσή Του ὁ Κύριος κι ἐνῶ εὑρισκόταν στά μέρη τῆς πόλης Καισαρείας τοῦ Φιλίππου, καθ' ὁδόν πρός τό ὄρος Θαβώρ, ὑπέβαλε ἕνα ἐρώτημα στούς Μαθητές: «Ποιός λένε οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶμαι ἐγώ, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου;» Καί ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν: «Ἄλλοι λένε πῶς εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἱερεμίας ἤ ἕνας ἀπό τούς Προφῆτες». Καί τούς ξαναρωτᾶ: «Ἐσεῖς ποιός λέτε ὅτι εἶμαι;» Τότε ὁ Πέτρος ἀναφώνησε αὐθόρμητα: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ὁ Χριστός ἀκολούθως τούς διαβεβαίωσε, πώς ἡ ὁμολογία ὅτι εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός ἀποτελεῖ τήν πέτρα πάνω στήν ὁποία θεμελιώνεται τήν Ἐκκλησία, καί οὔτε ὁ θάνατος μπορεῖ πλέον νά τήν ὑπερνικήσει. (Βλ. Ματθ. ιστ΄ 13-19).
Γιά νά τούς βοηθήσει ὅμως νά συνειδητοποιήσουν ἀπόλυτα αὐτήν τήν μεγάλη ἀλήθεια, ἔχει μαζί Του συνομιλοῦντας κατά τή θεία Μεταμόρφωση ἕνα ἀπό αἰώνων κεκοιμημένο νεκρό, τόν θεόπτη Μωϋσῆ καί ἕνα ζωντανό Προφήτη, τόν Ἠλία.
Ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος κι ὁ Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι ἀνδρώθηκαν ὡς παιδιά τοῦ Μωϋσῆ καί ἀνέμεναν τόν Μεσσία μέ τόν δυναμισμό τοῦ Ἠλία, τώρα ἀντιλαμβάνονται πλέον καί συνειδητοποιοῦν, πώς ἔχουν ἐνώπιόν τους τόν Θεό τῶν Πατέρων τους, νά συνομιλεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία γιά τά περί τῆς σταυρικῆς θυσίας Του καί τῆς ἀναστάσεώς Του κι ἐκεῖνοι ν'’ἀκοῦν.
Ὁ Μωϋσῆς ἐμφανίσθηκε, διότι ἔπρεπε νά συνειδητοποιήσουν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας καί δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν Μωϋσῆ, ὅπως ὑποστήριζε τό θρησκευτικό κατεστημένο τῆς ἐποχῆς. Ἐξάλλου ὁ Κύριος ἔδωσε τόν νόμο στόν Μωυσῆ. Καί μάλιστα τότε στό ὄρος Σινᾶ ὁ Μωϋσῆς ἀξιώθηκε νά δεῖ τό πίσω μέρος τῆς δόξας τοῦ Κυρίου, ὅπως περιγράφεται στό 24ο κεφάλαιο τοῦ Βιβλίου τῆς Ἐξόδου, ἐνῶ τώρα, ἐάν καί κεκοιμημένος, ὁ ὁποῖος ὅμως ζεῖ μέ τήν ψυχή του σέ μιά ἄλλη διάσταση ζωῆς, ὅπως ὅλοι οἱ κεκοιμημένοι, θεᾶται αὐτοψεί τήν ἄκτιστη δόξα τῆς θείας Μεταμορφώσεως.
Ὁ προφήτης Ἠλίας ἐμφανίσθηκε διότι ἔπρεπε νά ἐξαλειφθεῖ ἀπό τό μυαλό τους ἡ ταύτισή του μέ τόν Χριστό, ὅπως πολλοί πίστευαν τότε, γνωρίζοντας ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας δέν εἶχε πεθάνει καί ἦταν ζωντανός.
Ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ διακηρύσσει μέ ἔμφαση, πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, Θεός τῶν ζώντων (βλ. Ματθ. κβ 32). Ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας καί τοῦ κόσμου. «Ὁ Ὤν» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ἀποκαλυπτόμενος αὐτοσυστήθηκε στόν Μωϋσῆ ἐνώπιον τῆς καιομένης βάτου (βλ. Ἔξοδ. Γ 14). Γι’ αὐτό πάντοτε στό φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ ἁγιογραφεῖται ἡ συνεκφορά «Ὁ Ὤν», δηλαδή αὐτός ὁ Ὁποῖος εἶναι. Ἐκεῖνος ὡς ἄσαρκος Λόγος ὁμιλεῖ στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τώρα ὡς ἔνσαρκος Λόγος, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, συνομιλεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία. Μάταια οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» ἐπιχειροῦν νά ἀποδείξουν, πώς ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός.
Ἡ Μεταμόρφωση ὅμως, πέρα ἀπό ἱστορικό γεγονός μέ βαθύτατη θεολογική σημασία, προβάλλεται καί ὡς πρόταση γιά ἐμπειρία ζωῆς. Ὡς ἕνα ἀποφασιστικό βῆμα στήν πνευματική μας ἀνέλιξη. Ὡς ἀπάντηση στα ὑπαρξιακά μας ἑρωτήματα.
Μεταμορφούμενος ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε τό ἀληθινό Του Πρόσωπο, τό μυστήριο τῆς παρουσίας Του. Δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, εἶναι καί Θεός, Θεανδρικό Πρόσωπο. Προσέλαβε τήν κτιστή ἀνθρώπινη φύση. στή Μεταμόρφωση ὅμως φανερώνει τήν ἄκτιστη θεία λαμπρότητα καί δόξα Του. Τό ἄκτιστο συναντᾶ καί προσλαμβάνει τόν κτιστό ἄνθρωπο καί τόν θεώνει.
Ὁ θαβώρειος, ἀστραφτερός Χριστός θέλγει τίς ψυχές τῶν Μαθητῶν, ὥστε ἐκφράζουν τη σφοδρή ἐπιθυμία τους νά μείνουν γιά πάντα ἐκεῖ, μαζί Του! Νὰ μεταμορφωθεῖ ἡ ἐμπειρία καί ὁ χρόνος σέ αἰωνιότητα. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει ἡ πρότασή τους νά φτιάξουν σκηνές καί νά παραμείνουν στό Θαβώρ, βιώνοντας ἀδιάκοπα τήν ἐμπειρία τῆς Μεταμόρφωσης. Ἐκεῖνος ὅμως τούς ἐπιστρέφει στόν κόσμο, θέλοντας νά κοινοποιήσουν στούς ἀνθρώπους αὐτήν τήν θεοειδῆ ἐμπειρία καί νά μήν τήν κρατήσουν ἐγωϊστικά γιά τόν ἑαυτό τους.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Αὐτό εἶναι καί τό πνευματικό ἔργο τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς, καθώς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τό σπουδαιότερο ἔργο πού ἔχουμε νά κάνουμε εἶναι νά ὁδηγοῦμε τά βήματά μας στόν Ἱερό Ναό, τουλάχιστον κάθε Κυριακή καί μεγάλη γιορτή. Διότι κάθε Ἱερός Ναός γίνεται γιά ἐμᾶς τό ὄρος Θαβώρ. Καθώς ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός προσφέρεται σέ ὅλους, ἡ πορεία μας πρός τόν Ναό, εἶναι πορεία ἀνάβασης στό Θαβώρ τῆς ζωῆς μας μέ σκοπό τήν προσωπική συνάντηση μέ τόν Χριστό. Μιά συνάντηση ἡ ὁποία δέν περιορίζεται στήν θέα μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά στήν στήν βρώση τοῦ Χριστοῦ, ὡς τοῦ Οὐράνιου Ἄρτου, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία.
Ἄς πάρουμε ἀπό τόν Πέτρο τό θάρρος καί τόν ὑγιῆ αὐθορμητισμό του.
Ἀπό τόν Ἰάκωβο τή σταθερή καί γενναία πίστη.
Ἀπό τόν Ἰωάννη τήν προσμονή καί τήν καρδιακή του ἀγάπη.
Κι ἄς ἀνεβαίνουμε στό Ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, πού ὑψώνει ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν μεγαλειώδη Λατρεία Της, μέ τὴ λυτρωτική Μετάνοια καί τὴ σώζουσα Ἀγάπη. Ἀμήν.