Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων – 1η Ἰουνίου 2025 (Πραξ. κ΄ 16-18, 28-36)

«Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη καί ζωή στούς αἰῶνες»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου παρέδωσε στούς Μαθητές τά Ἄχραντα Μυστήρια καί στή συνέχεια τούς εἶπε καί τά τελευταία Του λόγια. Κληροδότησε στούς Μαθητές θεία χάρη μέ τά Μυστήρια καί θεῖο λόγο μέ τήν Διδασκαλία Του.

Τριάντα χρόνια περίπου μετά, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (ἀπό τό 20ό κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων), ἀποχαιρετᾶ τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, παραδίδοντάς τους ὅ,τι εἶχε παραλάβει ἀπό τόν Κύριο, λέγοντας: «Καί τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἐμπιστεύομαι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί στή διδασκαλία της Χάριτός Του». Πάλι κι ἐδῶ τά ἴδια δύο πράγματα. Θεία Χάρη καί θεῖος λόγος, μέ μία μόνο διαφορά. Ὁ Χριστός ὡς κάτοχος καί διαθέτης τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας ἄφηνε στούς Μαθητές αὐτά τά δύο, ἐνῶ ὁ Παῦλος, ὡς φορέας καί διαβιβαστής ἄφηνε τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου σέ αὐτά τά δύο.

Αὐτή ἡ ἱστορική στιγμή τῆς παράδοσης καί τῆς παραλαβῆς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, θά ἐπαναλαμβανόταν ἔκτοτε πολλές φορές καί θά ἐπαναλαμβάνεται ἕως ὅτου θέλει ὁ Θεός νά ὑπάρχει ὁ κόσμος καί ἡ Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστός παρέδωσε στούς ἁγίους Ἀποστόλους κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους στούς διαδόχους τους, τούς Πατέρες καί Ἐκκλησιαστικούς Διδασκάλους κάθε ἐποχῆς, ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα. Δηλαδή ἀπό τόν Χριστό μέχρι σήμερα γίνεται μιά συνεχής παράδοση καί παραλαβή, ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τήν προηγούμενη γενιά στήν ἑπόμενη, σέ κάθε μέρος τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου, σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπου ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδικασία ἀπό τόν Χριστό στούς Ἀποστόλους καί ἀπό Ἐκείνους ὡς τίς ἡμέρες μας ὀνομάζεται Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐγγυᾶται τήν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀποτελεῖ μιά πνευματική ἁλυσίδα, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τούς νοητούς της κρίκους συνδέει τό σήμερα τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἀποστόλους καί τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Διότι ἄν ἀνατρέξουμε στό ἱστορικό παρελθόν τότε ἀβίαστα θά φτάσουμε στόν Σωτῆρα Χριστό, καθώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στήν διάρκεια τῆς δισχιλιετοῦς ζωῆς Της παρέδιδε καί παρελάμβανε τήν πίστη καί τή ζωή Της, χωρίς νά ἐκπέσῃ κάτι ἀπό τά παραδεδομένα, ἤ νά χαθεῖ ἤ νά τροποποιηθεῖ ἤ νά ἀντικατασταθῇ. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τηρεῖ ἀναλλοίωτη  καί ἀπαραχάρακτη καί τή ζωή καί τή διδασκαλία Της, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Χριστός.

Αὐτό βεβαίως συμβαίνει ἐπειδή σέ ὅλη αὐτή τήν πνευματική δοσοληψία ἐπιστατεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν Χάρη Του. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός. Ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί μέλη τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού πιστεύουν στόν Χριστό, ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Ἐάν ὅλα ἐξαρτῶντο ἀπό τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, τότε σίγουρα οἱ ἀμέλειες, οἱ ἀτέλειες, οἱ ἐμπάθειες καί οἱ ἀστοχίες μας θά εἶχαν προκαλέσει προσθαφαιρέσεις, ἀλλοιώσεις καί παραφθορές. Ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», ὅπως τονίζει μέ ἔμφαση ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου (ιστ΄ 13) καί Τήν καθιστᾶ «στῦλο καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο (βλ. Α΄ Τιμ. γ΄ 15).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (Στιχηρό Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς) θυμόμαστε καί σήμερα ἐπιτελώντας τήν μνήμη τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἑορτάζοντας παράλληλα καί τα 1700 χρόνια ἀπό τη σύγκλησή της, τό 325μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τόν ἅγιο ἔνδοξο Θεόστεπτο Βασιλέα καί ἰσαπόστολο Κωνσταντῖνο τόν Μέγα. Σέ αὐτήν συμμετεῖχαν 318 Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ Ἅγιος Παφνούτιος, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὡς Διάκονος καί ἄλλοι.

Ἀφορμή γιά τη σύγκλησή της στάθηκαν τρία κυρίως ζητήματα: α) ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, πού ἔλεγε πώς ο Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα καί δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, β) ὁ καθορισμός τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί γ) ἡ ἐπανένταξη στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν πεπτωκώτων (lapsi), τῶν Χριστιανῶν δηλαδή, οἱ ὁποῖοι στίς περιόδους τῶν διωγμών ἀπό δειλία θυσίασαν στά εἴδωλα καί «ἀπέφυγαν» μέν τόν μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἀποκλείονταν ἀπό τήν Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ἐμπνεόμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στό πρῶτο ζήτημα παρέμεινε ἀμετακίνητη στό δόγμα Της γιά τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καταδικάζοντας ἐντελῶς τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί διακηρύσσοντας τήν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία Της μέσα ἀπό τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...ἕως τό οὐκ ἔσται τέλος», ὅπου τονίζεται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», ὁ Ὁποῖος γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα προαιωνίως και δεν δημιουργήθηκε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὡς κτίσμα, αἵρεση πού δυστυχῶς μέχρι σήμερα διαδίδουν οἱ Χιλιαστές-Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ.  Στό δεύτερο ζήτημα ἡ Ἐκκλησία συνέθεσε τίς παραδόσεις Ἀνατολῆς καί Δύσης καί καθόρισε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἀπό κοινοῦ γιά ὅλους τούς Χριστιανούς τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καί μετά τό πάσχα τῶν Ἑβραίων. Στό τρίτο ζήτημα, πού εἶχε δημιουργήσει σχίσματα καί διαιρέσεις ἀποφασίσθηκε ἡ ἐπιεικής ἀντιμετώπιση τῶν πεπτωκότων καί ἡ κατόπιν μετανοίας σταδιακή ἐπανένταξή τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό τή σωτηρία τους.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στις μέρες μας ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη νά βιώσουμε στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, αὐτά τά αὐθεντικά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά χαρακτηριστικά τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Στούς 17 αἰῶνες πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τη σύγκλησή της πολλά ἔχουν ἀλλάξει. Τό φρόνημά μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, ἔχει ἐν πολλοῖς ἀλλοιωθεῖ. Ἴσως τόν τελευταῖο καιρό μάλιστα, ἐκκοσμικεύθηκε ἐπικίνδυνα, σέ σημεῖο νά μήν μπορεῖς εὔκολα νά διακρίνεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, οὔτε τήν γνώση καί τήν σταθερή ἐμμονή στή σωστή πίστη, οὔτε τήν παραδοσιακή εὐσέβεια, ἀλλά οὔτε καί τήν ἐπικείκια, τόν ἔλεον, δηλαδή, πού ζητάει ὁ Χριστός ἐπισημαίνοντάς μας «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (βλ. Ματθ. θ΄13), τό ὁποῖο σε μιά πιο ἐλεύθερη ἀπόδοση σημαίνει, νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς, νά σπλαγχνιζόμαστε τόν ἄλλον νά τοῦ συμπαραστεκόμαστε καί νά μήν ἐξαντλοῦμε τήν ἔκφραση τῆς πίστης μας σέ ἀκολουθίες μόνο καί τελετουργίες.

Ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ φέρουμε ὅλοι ἀναλογικῶς εὐθύνη γιά τήν παράδοση καί παραλαβή τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία. Τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, τά ἀνθρώπινα λάθη ἤ πιθανούς ἀδέξιους χειρισμούς, διατηρεῖται σέ ἀλάνθαστη πορεία μέσα στή θάλασσα τοῦ κόσμου, διότι καθοδηγεῖται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί διαφυλάσσεται ἀλώβητο.

Ἄς φροντίσουμε λοιπόν λαμβάνοντας τό μήνυμα τῶν Πατέρων τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: α) νά γνωρίζουμε τήν πίστη μας καί νά μένουμε ἀμετακίνητοι σέ αὐτήν, β) νά τηροῦμε τίς αὐθεντικές ὀρθόδοξες παραδόσεις καί κυρίως γ) νά πολιτευόμαστε μέ ταπεινό φρόνημα καί ἐπιείκεια, πάντοτε μέ σκοπό τήν σωτηρία «τῶν ψυχῶν ὑπέρ ᾧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἀμήν

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ 25 Μαΐου 2025 - (Πραξ. ιστ΄ 16-34)

«Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, Χριστός ἀνέστη!

Καθώς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Σίλας, σύμφωνα μὲ τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, βρίσκονταν στούς Φιλίππους, τήν εὑρύτερη περιοχή τῆς σημερινῆς Καβάλας, συνάντησαν μιά νεαρή γυναίκα, τήν ὁποία εἶχε καταλάβει δαιμόνιο καί μάντευε τό μέλλον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ διάβολος λαμβάνει ἀφορμή ἀπό τίς ἁμαρτωλές συνήθειες τῶν ἀνθρώπων καί δημιουργεῖ συντυχίες, παρασύροντάς τους σέ πράξεις καί λόγια, ὥστε νά ἐπαληθεύονται τά λεγόμενά του καί νά γίνεται πιστευτός. Ἔτσι συνέβαινε καί μέ ἐκείνη τήν νεαρή γυναῖκα, ἡ ὁποία ὅταν εἶδε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ἄρχισε νά τούς ἐπαινεῖ καί ἀκολουθώντάς τους ἔλεγε γιά τήν θεϊκή προέλευση τῶν λόγων καί τῶν ἔργων τους. Αὐτό μάλιστα γινόταν ἐπί σειρά πολλῶν ἡμερῶν. Σκοπός τοῦ δαιμονίου ἦταν νά κερδίζει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά πιστεύουν στίς μαντεῖες καί νά ἀποζητοῦν τούς χρησμούς του μέσα ἀπό ἐκείνη τήν νεαρή γυναῖκα, ἀφοῦ ἐκείνη ἀναγνώριζε δημοσίως καί κήρυττε τήν θεϊκή ἀποστολή τους, δηλαδή κάτι πέρα ὡς πέρα ἀληθινό. Τοῦτο ἐξάλλου ἦταν καί πρός ὄφελος τῶν κυρίων της, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἐπήρεια τοῦ δαιμονίου πάνω της, καρπώνονταν τά πλούσια οἰκονομικά ὀφέλη. Ἔτσι καί τό δαιμόνιο ἐκμεταλλευόταν αὐτούς, ἀλλά καί αὐτοί τό δαιμόνιο.

Ὁ Παῦλος ὅμως ἔβαλε τέλος στήν φαύλη αὐτή συνδιαλλαγή. Στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐξέβαλε τό δαιμόνιο καί ἐλευθέρωσε τή νεαρή γυναῖκα πρός μεγάλη θλίψη βέβαια τῶν κυρίων της, οἱ ὁποῖοι εἶδαν πώς μαζί μέ τό δαιμόνιο ἔφυγε καί ἡ ἐλπίδα τῆς ἐπικερδοῦς ἐργασίας τους. Συνέλαβαν τότε τούς Ἀποστόλους καί τούς παρέδωσαν στό δικαστήριο. Ἐκεῖ ἀποφασίσθηκε, ἀφοῦ τούς δείρουν, νά τούς κλείσουν στήν φυλακή, δένοντας τά πόδια τους σέ ἕνα ξύλο γιά νά μήν μποροῦν νά κινηθοῦν καί νά ξεφύγουν. Κατά τό μεσονύκτιο ὁ Παῦλος καί ὁ Σίλας ἄρχισαν νά προσεύχονται θερμά καί νά ψάλλουν ὕμνους στόν Θεό, εἰς ἐπήκοον καί τῶν ὑπολοίπων φυλακισμένων. Ξαφνικά ἔγινε μεγάλος σεισμός, σείστηκαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς, ἄνοιξαν οἱ πόρτες της καί ἐλευθερώθηκαν οἱ φυλακισμένοι ἀπό τά δεσμά τους. Οἱ Ἀπόστολοι Παῦλος καί Σίλας, ἐλεύθεροι πλέον μέ θαυμαστό τρόπο χάρη στήν προσευχή τους, συνέχισαν τό ἀποστολικό τους ἔργο, βαπτίζοντας ἐν συνεχείᾳ καί ὅλη τήν οἰκογένεια τοῦ δεσμοφύλακα, ὁ ὁποῖος μετά ἀπ’ὅλα αὐτά πίστευσε στόν Χριστό.

Ἐπίσης καί στό 12^ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει μέ τήν θαυμαστή ἀπελευθέρωση τοῦ Πέτρου ἀπό τήν φυλακή, ὅπου τὸν εἶχε φυλακίσει ὁ Ἡρώδης, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀγωνιώδους καί ἐκτενοῦς προσευχῆς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῶν ὑπολοίπων Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν μελῶν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι, ἱκετεύοντας τόν Θεό νά μήν στερηθοῦν τῆς πολύτιμης καί γενναίας παρουσίας τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου.

Καί τά δύο αὐτά περιστατικά μᾶς παρακινοῦν νά σκεφθοῦμε, πώς ὅλοι μας πραγματικά εἴμαστε στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί τήν πρόνοιά Του, ἀλλά καί πώς ἡ θερμή καρδιακή προσευχή κινεῖ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί θαυματουργεῖ γιά τη σωτηρία μας. Καί οἱ δύο ἀπελευθερώσεις ἀποτελοῦν ὑπερφυσικά σημεῖα, θαύματα, τά ὁποῖα ἔρχονται ὡς ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στήν πίστη καί στήν προσευχή τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες κινοῦν τό ἔλεός Του. Ἔτσι λοιπόν ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε ἐπειδή τό ἤθελε ὁ Θεός, παρακινούμενος πρός τοῦτο, (ἄς ἐπιτραπεῖ αὐτή ἡ ἔκφραση γιά νά τό καταλάβουμε), ἀπό τήν θερμή προσευχή τῶν πιστῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί μετά ἀπό αὐτούς, ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν ἀχώριστο σύντροφο στή ζωή τους τήν προσευχή. Βρίθουν τὰ Συναξάρια ἀπό περιστατικά ἔνθερμης καί ἔνζηλης προσευχῆς τῶν Ἁγίων, ἰδίως ὅταν βρίσκονταν σέ δοκιμασίες, στή διάρκεια τῶν μαρτυρίων τους ἤ λίγο πρίν τόν θάνατο. Μέ τήν προσευχή τους κινοῦσαν τήν θεία Χάρη καί ἐξαιτίας τῆς δυνατῆς πίστης τους γινόταν τό θαῦμα, ὥστε ἀκόμη πολλοί καί ἀπό τούς διῶκτες τους να πιστεύουν στόν Χριστό. Εἶναι μνημειώδης ἡ προσευχή τοῦ προφήτη Ἰωνᾶ στήν κοιλιά τοῦ κήτους ἤ τῶν Τριῶν Παίδων μέσα στό καμίνι τῆς φωτιᾶς, πολλούς αἰῶνες ἀκόμη πρό Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας προσευχῆς σέ συνδυασμό μέ τήν πίστη τους, σώθηκαν καί ἔδωσαν τήν μαρτυρία τοῦ Ἑνός καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων ὅμως δέν ἦταν μιά τυπική προσευχή, οὔτε ἀναλωνόταν μόνο σέ αἰτήσεις πρός τόν Θεό γιά νά τούς σώσει ἤ νά τούς δώσει ὑγίεια, εὐημερία καί ἀγαθά. Δέν ἦταν μιά τυπική προσευχή, ἀπό συνήθεια ἤ γιά τό καλό, πού πολλές φορές λέγεται μηχανικά καί δέν ἀγγίζει τήν ψυχή. Ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων κάθε ἐποχῆς, τούς ὁποίους πρέπει νά μιμηθοῦμε, ἦταν πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα μία καρδιακή δοξολογία πρός τόν Θεό, ἔκφραση εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας γιά ὅλα ὅσα ὁ Θεός ἐπέτρεψε στή ζωή τους. Ἡ προσευχή γιά νά εἶναι αὐθεντική πρέπει νά ἀνάγεται σέ λειτουργία καρδιακή, ἡ ὁποία βεβαίως ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί ἀγάπης. Ἀποτελεῖ τήν αὐθόρμητη κίνηση τῆς ψυχῆς, πού πιστεύει στόν Χριστό καί αἰσθάνεται μετά βεβαιότητος, πώς βρίσκεται στά χέρια Του, ἀναμένοντας νά γνωρίσει καί ζήσει τό θεῖο Του θέλημα.

Αὐτή ἡ θερμή, καρδιακή προσευχή λείπει πολύ ἀπό τή σύγχρονη, κατά τά ἄλλα Χριστιανική, κοινωνία μας. Λείπει αὐτή ἡ πάραθεσή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό θέλημά Του. Λείπει ἡ συνομιλία μας μαζί Του μέσα ἀπό μία προσευχή, σάν αὐτή πού προβάλλει μέσα ἀπό τά θαυμαστά περιστατικά, πού ἀφηγοῦνται οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν ὀφείλει ἁπλῶς, ἀλλά ἔχει ἀνάγκη νά προσεύχεται καθημερινά γιά νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη, τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία του πρῶτα στόν Χριστό καί μετά νά ζητήσει κι ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, τό ὁποῖο βεβαίως καί γνωρίζει ὁ Κύριος κι ὅταν εἶναι γιά τη σωτηρία του, τότε μόνον τοῦ τό δίνει. Γι’ αὐτό κι η ἀρχαία προσευχή τῆς Ἐκκλησίας μας λέει: «Κύριε ποίησόν με οἷον θέλεις καί ὡς θέλεις, κἄν θέλω, κἄν μη θέλω» Δηλαδή Κύριε φτιάξε με ὅποιον μέ θέλεις κι ὅπως μέ θέλεις, κι ἄν θέλω κι ἄν δέν θέλω.

Δυστυχῶς ὅμως τίς περισσότερες φορές μᾶς ἀρκεῖ νά θρησκεύουμε, τηρώντας κάποιους ἐξωτερικούς τυπικούς κανόνες, χωρίς ὅμως νά ζοῦμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν βίωναν οἱ Ἅγιοι. Ἀρκούμαστε σέ μία τυπική προσευχή, ἀγχώδη καί ἰδιοτελῆ τίς περισσότερες φορές καί τό χειρότερο ἀντικαθιστοῦμε τήν προσευχή μέ μιά σειρά πολύχρωμα κομποσχοίνια στά χέρια, πού τά θεωρήσαμε φυλαχτά κι ὄχι ὄργανα κι ἐνθύμηση προσευχῆς.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Οἱ Ἀπόστολοι ἦταν φυλακισμένοι καί προσευχήθηκαν δημόσια καί σε ἐπήκοο πάντων κι ὁ Θεός ἦταν μαζί τους, ὅπως εἶναι μέ κάθε ψυχή, πού θλίβεται καί καταπονεῖται, ἀλλά μέ θάρρος κι ἐλπίδα ἀτενίζει πρός Ἐκεῖνον καί λαμβάνει θεραπεία καί παρηγοριά.

Ἄς πάρουμε παράδειγμα ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους κι ἄς κοσμοῦμε τήν ζωή μας μέ τήν προσευχή καθημερινῶς καί ὄχι μόνο στίς δύσκολες στιγμές. Ἰδιαίτερα τό βράδυ, νά μήν παραλείπουμε νά ἀναφερόμαστε μέ πίστη κι εὐγνωμοσύνη στόν Χριστό.

Ἄς μάθουμε νά ψάλουμε τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἤ καί ψαλμούς τοῦ Δαβίδ, ὅπως προτρέπει κι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: «ἄν κάποιος εὐθυμεῖ, ἄς ψάλει.» (βλ. ε΄13)

Ἄς σπεύδουμε νά ἁγιάζουμε τήν ὕπαρξή μας κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λαμβάνοντας ἀντίδωρο κι ἁγιασμό κάθε πρωϊ, πρίν ξεκινήσουμε τη μέρα μας.

Ἄς μήν ἀδιαφορήσουμε γιά τη νηστεία τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς ἀκόμη κι ἄν βρισκόμαστε προσκεκλημένοι σέ κάποιο σπίτι ἤ στήν ἐργασία μας ἤ σε κάποιο δημόσιο χῶρο.

Κυρίως ὅμως ἄς μήν ἀδιαφορήσουμε γιά τήν Κυριακάτική θεία Λειτουργία, ἀλλά νά σπεύδουμε στόν ἱερό Ναό, ὅταν ἀκούσουμε τήν καμπάνα νά μᾶς καλεῖ κι ἄς προετοιμαζόμαστε νά μεταλαμβάνουμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία μέ τη θεία κοινωνία τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν. 

Προσευχή ὑπέρ τῶν ὑποψηφίων τῶν Πανελληνίων Ἐξετάσεων 2025

Ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία θέλοντας νά δείξει τήν ἔμπρακτη συμπαράστασή της  στούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῆς Δευτεροβάθμιας  ἐκπαίδευσης, πού διαγωνίζονται γιά τήν εἰσοδό τους στά Ἄνώτερα καί Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικά Ἰδρύματα, θά πραγματοποιήσει σέ ὃλους τούς Ἱερούς Ναούς καί τίς Ἱερές Μονές μας, τήν Κυριακή 25 Μαΐου, σύντομη δέηση καί θά ἀναγνωσθῆ ἡ εἰδική εὐχή γιά τά παιδιά μας, στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας.

 Eὐχόμενοι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά στηρίξει κάθε νόμιμη, εὐγενῆ καί φιλότιμη προσπάθεια τῶν ἐξεταζομένων νέων μας καί νά τούς χαρίσει δύναμη πνευματική καί σωματική, ὥστε νά ἐπιτυγχάνουν στίς ἐξετάσεις τῆς ζωῆς τους καί νά ἀριστεύουν μέ τόν φωτισμό Του.