ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ κ. κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗι ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἀγαπητοί μου,

Μία ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἦταν ἡ Παναγία μας. Ἄσημη καὶ ἄγνωστη σὲ κύκλους εὐρύτερους ἀπὸ τὸ περιβάλλον τῆς Παναγία μας. Ἄσημη καὶ ἄγνωστη σὲ ἐκεῖνα τά στοιχεῖα, ποὺ προβάλλουν τούς ἀνθρώπους στὴ ματαιόδοξη κοινωνία τῆς ἐποχῆς τους. Καὶ ὅμως ἀναδείχθηκε ἡ πρώτη μεταξὺ ὅλων τῶν γυναικῶν κάθε ἐποχῆς, γιατί ὅπως ἀπέδειξε ἡ πραγματικότητα, διέθετε καταπληκτικὸ πνευματικὸ πλοῦτο. «Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ Βασιλέως ἔσωθεν», εἶχε πεῖ ὁ προφήτης. Καὶ σ' αὐτὸν τὸν πνευματικὸ πλοῦτο Της ἔγκειται τὸ μεγαλεῖο Της. Ἡ πνευματική της καλλονὴ τὴν ἀνεβάζει σὲ οὐράνια ὕψη καὶ τὴν καθιστᾶ «ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Καὶ ὁ οὐράνιος ἀπεσταλμένος, ποῦ τῆς φέρνει τὸ καταπληκτικὸ μήνυμα, πῶς θὰ «δανείσει σάρκα τῷ παντεχνήμονι Λόγῳ», τὴν προσαγορεύει «Κεχαριτωμένην καὶ εὐλογημένην ἐν γυναιξί».

Kαὶ ἡ ἴδια πλημμυρισμένη ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σὲ μιὰ στιγμὴ ἱερῆς ἔξαρσης προφητεύει «ἐποίησέ μοὶ μεγαλεῖα ὁ Δυνατός... ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι μὲ πᾶσαι αἱ γενεαί». Οἱ αἰῶνες ποῦ πέρασαν ἐπιβεβαίωσαν τοὺς προφητικοὺς αὐτοὺς λόγους. Μυριάδες μυριάδων πιστοὶ διὰ μέσου τῶν γενεῶν γονατίζουν εὐλαβικά, ἔκθαμβοι καί ἐκστατικοὶ μπροστὰ στὴν ἀπαστράπτουσα αἴγλη τοῦ σεβασμίου προσώπου της. Τὴν μεγαλύνουν καὶ τὴν τιμοῦν μὲ μιὰ ψυχὴ κι ἕνα στόμα. Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας γίνεται ἕνα μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν ἀτομικά. Δὲν ὑπάρχει ἱερὴ ἀκολουθία, ὅπου δὲν θὰ ἀναφερθεῖ τὸ σεβάσμιο ὄνομά της. «Τῆς Παναγίας ἀχράντου ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας» μνημονεύουμε κάθε φορὰ ποῦ προσφέρουμε δόξα καὶ τιμὴ στὸν ἐν Τριάδι Θεό.

Γενικὰ ὁλόκληρη ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα ὅταν ἀναφέρεται στὴν Παναγία δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ φανερώνει καὶ νὰ ἑρμηνεύει τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρώπισης τοῦ Κυρίου. Οἱ θεολογικοὶ λόγοι καὶ ὕμνοι στὴν Κυρία Θεοτόκο σὲ τελευταία ἀνάλυση εἶναι δοξολογία στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποῦ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος. Καὶ ὅταν εἰκονίζεται ἡ Παναγία, ἡ ἐπίσκεψη καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου, πάντοτε κρατᾶ, μὲ τὴ μητρικὴ στοργή της, τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀναφορὰ στὴν Παρθένο Μαρία ὑπενθυμίζει τὴ χαρὰ τῆς λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Χριστό, γιατί Ἐκείνη πιστὰ ὑπηρέτησε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Γι' αὐτό, ἐνῶ γιορτάζουμε τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας, ὁ τόνος τῆς ὑμνωδίας εἶναι ἑορταστικὸς καὶ ἡ ἑορτὴ προσλαμβάνει χαρακτήρα μεγάλου πανηγυριοῦ.

Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας δὲν εἶναι κοίμηση ἑνὸς κοινοῦ θνητοῦ, γιατί Ἐκείνη, εἶναι ἡ γεννήσασα τόν Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς· καὶ ἑπομένως ἦταν πολὺ φυσικὸ ὅτι Αὐτὴ «ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον», «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν». Δηλαδὴ ἦταν ἑπόμενο ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μείνει στὸν τάφο καὶ νὰ τὴν φθείρει ὁ θάνατος, γιατί τὴν μετέστησε στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν μετέφερε στὸν οὐρανὸ ὁ Υἱός της. Εὔλογα ἐπεκράτησε λοιπὸν ὁ τόνος τοῦ πανηγυρισμοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ Ἐκλησία τὴν πρὸς οὐρανὸν μετάσταση τῆς Παναγίας. Καὶ ἡ γιορτὴ αὐτὴ συγκινεῖ τὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ποῦ τρέχουν νὰ γεμίσουν τὶς Ἐκκλησίες καὶ νὰ ζητήσουν τὴν χάρη καὶ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας μας. Προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ τιμήσουν Αὐτὴν ποῦ τίμησε τὸ γένος μας, νὰ τὴν εὐχαριστήσουν καὶ νὰ τὴν παρακαλέσουν γιὰ σύντομη βοήθεια καὶ κραταιὴ προστασία, γιατί ὅλοι τὴν αἰσθάνονται σὰν μάνα τους, ποὺ πονάει καὶ ἐνδιαφέρεται ἄμεσα γιὰ τὸ κάθε παιδί Της.

Καὶ μὲ τὸ νὰ γίνει ἡ Παναγία μας Θεοτόκος ἀποτελεῖ τὴν γέφυρα ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Ἡ «κλῖμαξ» ποῦ ἑνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό. Τὸ Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ «εὐαγγέλιο» τοῦ Ἀρχαγγέλου γεμίζει μὲ χαρὰ τὰ σύμπαντα. Μιὰ χαρὰ ποῦ ὅμοια δὲν εἶχε ζήσει ὁ μεταπτωτικὸς ἄνθρώπος.

Ἀγαπητοί μου,

Στὴ χάρη Της προσπίπτει κάθε χριστιανὸς. Ἡ Παναγία Παρθένος γίνεται Μητέρα καί ὁδηγὸς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Τὸ παράδειγμά της, ἡ ἀπέραντη πίστη της, ὁ οὐράνιος χαρακτῆρας της καὶ ἡ ἁγιοσύνη της ἐμπνέουν, καθοδηγοῦν, κατευθύνουν τὰ βήματα τῶν πιστῶν πιὸ πολὺ πρὸς τὸν Κύριο καὶ Λυτρωτή Ἰησοῦ. Καὶ ὁ Δεσπότης Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποῦ ἔγινε διὰ τῆς Παναγίας ἄνθρωπος, ὑπερύψωσε καὶ δόξασε τὴν κατὰ σάρκα Μητέρα Του, ὅπως τῆς ἄρμοζε.

Γι' αὐτὸ κι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἄς σκύψουμε εὐλαβικὰ στὴν «εὐκλεῆ καὶ ἱερὰ μνήμη» Της. Καὶ ἄς μή μείνουμε μόνο σὲ μιὰ παθητικὴ κατάσταση τιμῆς καὶ εὐλάβειας, ἀλλὰ μέ λαχτάρα νὰ ἀκολουθήσουμε πιστὰ τὰ ἴχνη Της, τὴ ζωή Της, τὸν ἁγιασμό Της, τὴν ἀγάπη Της, τὴν ἁγνότητά Της, τὴν πίστη Της καὶ τὴν ὁλόψυχη ἀφοσίωσή Της στὸ Θεὸ καὶ τὴν κλήση Της καὶ ἂς τὴν παρακαλέσουμε: «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς», δηλαδὴ γίνε ἡ (πάντοτε εἰσακουόμενη) Μεσίτριά μας πρὸς τὸν Υἱὸ καὶ Θεό σου.

Χρόνια πολλά!

Με ὅλη μου την ἀγάπη

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

+ Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχᾳ 2025

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,

«Ὁ τοῦ Κυρίου θάνατος τόν θάνατο ἐθανάτωσε», διακηρύσσει θριαμβευτικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ὁ Κύριος, δηλαδή, μέ τόν θάνατό του θανάτωσε τόν θάνατο, γι’ αὐτό καί ὅλοι οἱ πιστοί γεμάτοι εὐφροσύνη «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν».

Γιορτάζουμε τήν νέκρωση τοῦ θανάτου, τήν κατάργηση τοῦ «ἐσχάτου ἐχθροῦ» μας (Α΄Κορ. ιε΄, 26), τήν κατανίκηση τοῦ τελευταίου καί πιό ἀπάνθρωπου ἐχθροῦ μας, τοῦ πικρότατου θανάτου. Ὁ θάνατος πέθανε τελειωτικά καί θά βασιλεύει πλέον γιά πάντα ἡ ζωή καί ἡ ἀθανασία.

Ὅπως γνωρίζουμε τό δηλητηριασμένο ποτό τῆς ἁμαρτίας, πού ἤπιε ὁ Ἀδάμ, εἶχε καταστροφικές καί ὀλέθριες συνέπειες. Γνώρισε ὁ ἄνθρωπος ἐμπειρικά τό φαρμάκι τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀδοξία τοῦ πόνου καί τήν φθορά τοῦ θανάτου.

Ζοῦσε ἔτσι χωρίς καμία ἐλπίδα, μέχρι τή στιγμή πού ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος ἔσβησε πάνω στό Σταυρό μέ τό πάντιμο Αἷμα του τό ἀπειρο πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας, καί ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο του τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως  «Ξεπήδησε ὁ ποταμός τῆς ἀθανασίας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους», ἀφοῦ ἦταν ἀδύνατο νά κρατήσει ἡ φθορά «τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς» (Πραξ. γ΄,15).

Ὁ Χριστός πού Ἀναστήθηκε, ἔδωσε ζωή σ’ αὐτούς πού ἦταν στά μνήματα. Καί  ἀνέστησε κι ἐμᾶς. Μᾶς ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο, τόν ἅδη, τήν ἁμαρτία.

Πῶς νά μήν ἐκρήγνυται ἡφαίστειο χαρᾶς μέσα μας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Ἀναστάντα·

Ὁ θεῖος Παῦλος τήν ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ μέ δύο λέξεις. Ὁ Χριστός λέει, «ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν», ἀναστήθηκε γιά νά δικαιωθοῦμε , γιά νά ἀλλάξουμε τήν κατάστασή μας. Τίποτε. Μόνο Ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἡγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. Δ΄, 25). Καί στό ἐξῆς ἐμεῖς οἱ ἔνοχοι, οἱ ἀποστάτες, οἱ νεκροί ἀπό τήν ἁμαρτία, «δικαιούμεθα  δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι» (Ρωμ. γ΄, 24). Δωρεάν ἡ δικαίωσή μας, δωρεάν ἡ λύτρωσή μας, δωρεάν ἡ συγχώρεσή μας, δωρεάν ἡ σωτηρία μας . Μόνο μέ τήν Χάρι Του!

Την ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μέ τήν εἰκονογραφία της.

Ὁ Κύριος πιάνοντας τόν Ἀδάμ ἀπό τό χέρι, δέν τόν πιάνει ἀπό τήν παλάμη, ἀλλά ἀπό τόν καρπό. Καί μάλιστα ἡ παλάμη τοῦ Ἀδάμ πέφτει ἀδύναμη πρός τά κάτω. Διότι ὁ Ἀδάμ (και ἄρα ὅλοι ἐμεῖς) εἶναι παράλυτος.

Παράλυτος λοιπόν ὁ Ἀδάμ. Παράλυτη ἡ Εὔα. Παράλυτοι ὅλοι ἐμεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία· Δεν μπορούσαμε νά κάνουμε κάτι γιά τήν σωτηρία μας. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι καί δέν θά σωθοῦμε. Θά μᾶς σώσει ὁ Ἀναστάς. Θά μᾶς τραβήξει ἐπάνω ἀπό τά μνἠματα· τά μνήματα τῶν κακιῶν μας, τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά ζωή καί οἱ πιστοί πού ζοῦν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου πρός τήν ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀνάσταση καί ἡ ζωή. Θάνατος ὑπάρχει ὅπου ἀπουσιάζει ὁ Ἀναστάς Ζωοδότης Κύριος. Θάνατο ζοῦν ἀπό τήν παροῦσα ζωή ὅσοι ζοῦν χωρίς Χριστό. Ὅλοι ὅσοι ζοῦν ἐδώ στήν παροῦσα ζωή ἑνωμένοι μέ τόν Ἀναστάντα Λυτρωτή εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπό τόν πνευματικό θάνατο τώρα στή γῆ, ἀλλά καί ἔχουν τήν ἐγγύηση τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τό θάνατο τῆς αἰωνίου κολάσεως στήν πέρα τοῦ τάφου ζωῆ. Ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ φέρνει τόν Πνευματικό θάνατο στίς ἀνθρώπινες ψυχές. Ἐνῶ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ δημιουργεῖ τό θαῦμα τῆς διαρκοῦς Ἀναστάσεως στόν ἄνθρωπο.

Ἀγαπητοί μου,

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα κάλεσμα, μία πρόσκλησις νά ἐκτινάξουμε τόν ὕπνο τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, νά πλησιάσουμε μέ πίστη τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο Ἰησοῦ μας. Νά ζητοῦμε, Ἐκεῖνον! Τόν Δυνατό! τόν Ἀναστάντα!  Νά προσβλέψουμε στό βλέμμα Του, ὅπως στήν εἰκονογραφία ὁ Ἀδάμ, νά Τόν παρακαλοῦμε νά ἔρθει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει. Καί θά τό κάνει. Δέν μπορεῖ νά μήν τό κάνει. Γι’ αὐτό ἀναστήθηκε, «διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν».

Εὔχομαι σέ ὅλους σας καί τίς οἰκογένειές σας πλουσία τήν Χάριν καί τήν Εὐλογίαν τοῦ Ἀναστάντος Λυτρωτοῦ μας καί διαρκῆ τήν πνευματική Ἀνάσταση ὅλων.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2025

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις»[1]. Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν».

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων. Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα». Ἔκρηξις «χαρᾶς μεγάλης» ἡ Ἀνάστασις διαποτίζει ὁλόκληρον τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν, τό ἦθος καί τήν ποιμαντικήν δρᾶσιν, ὡς πρόγευσις τῆς πληρότητος ζωῆς, γνώσεως καί χαρᾶς τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὀρθόδοξος πίστις καί ἀπαισιοδοξία εἶναι ἀσύμβατα μεγέθη.

Τό Πάσχα εἶναι διά τόν ἄνθρωπον ἑορτή ἐλευθερίας καί νίκη κατά τῶν ἀλλοτριωτικῶν δυνάμεων, ἐκκλησιοποίησις τῆς ὑπάρξεώς μας, πρόσκλησις εἰς συνερ-γίαν διά τήν μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καθίσταται «ἕνα μεγάλο Πάσχα», ὡς πορεία πρός «τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ»[2]. Τό βίωμα τῆς Ἀναστάσεως ἀποκαλύπτει τό κέντρον καί τήν ἐσχατολογικήν διάστασιν τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Αἱ βιβλικαί μαρτυρίαι περί τῆς Ἐγέρσεως τοῦ Σωτῆρος ἀνα-δεικνύουν τήν δύναμιν τῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν, εἰς τήν ὁποίαν καί μόνην φανεροῦται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον παραμένει ἀπρόσιτον εἰς κάθε κατα-ναγκασμόν. «Βουλομένων γάρ, οὐ τυραννουμένων τό τῆς σωτηρίας μυστήριον»[3]. Ἡ ἀποδοχή τῆς θείας δωρεᾶς ὡς «διάβασις» τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστόν, εἶναι ἡ ἐλευθέ-ρα ὑπαρκτική ἀπάντησις εἰς τήν ἀγαπητικήν καί σωστικήν «διάβασιν» τοῦ Ἀναστάντος πρός τόν ἄνθρωπον. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[4].

Τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου συνεχίζει καί σήμερον νά κλονίζῃ τάς θετικιστικάς βεβαιότητας τῶν ἀρνητῶν τοῦ Θεοῦ ὡς «ἀρνήσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας», τούς ὀπαδούς τῆς «φενάκης τῆς αὐτοπραγματώσεως χωρίς Θεόν» καί τούς θαυμαστάς τοῦ συγχρόνου «ἀνθρωποθεοῦ». Δέν ἀνήκει τό μέλλον εἰς τόν ἐγκλω-βισμόν εἰς τήν αὐτάρεσκον, συρρικνωτικήν καί κλειστήν ἐνθαδικότητα. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς Ἀνάστασιν, χωρίς προοπτικήν αἰωνιότητος.

Πηγήν ἀναστασίμου εὐφροσύνης διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐφέτος καί ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ὑπό σύμπαντος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὁμοῦ μετά τῆς 1700^ῆς ἐπετείου τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τήν κακοδοξίαν τοῦ Ἀρείου, τοῦ «κατασμικρύναντος τῆς Τριάδος τόν ἕνα, Υἱόν καί Λόγον ὄντα Θεοῦ», καί ἐθέσπισε τόν τρόπον καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας διά τήν ἑορτήν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος.

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας ἐγκαινιάζει μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν συνοδικήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, τήν μετάβασιν ἀπό τό τοπικόν εἰς τό οἰκουμενικόν συνοδικόν ἐπίπεδον. Ὡς γνωστόν, ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰσήγαγε τόν «ἄγραφον» ὅρον «ὁμοούσιος» εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, μέ σαφῆ σωτηριολογικήν ἀναφοράν, ἡ ὁποία παραμένει τό οὐσιῶδες χαρακτηριστικόν τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, οἱ ἑορτασμοί τῆς μεγάλης ἐπετείου δέν εἶναι στροφή πρός τό παρελθόν, ἐφ᾿ ὅσον τό «πνεῦμα τῆς Νικαίας» ἐνυπάρχει ἀδιαπτώτως εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης τῆς ὁποίας συναρτᾶται μέ τήν ὀρθήν κατανόησιν καί ἀνάπτυξιν τῆς συνοδικῆς ταυτότητός της. Ὁ λόγος περί τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπενθυμίζει τά κοινά χριστιανικά ἀρχέτυπα καί τήν σημασίαν τοῦ ἀγῶνος κατά τῶν διαστρεβλώσεων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί μᾶς προτρέπει νά στραφῶμεν πρός τό βάθος καί τήν οὐσίαν τῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δέ κατά τό παρόν ἔτος κοινός ἑορτασμός τῆς «Ἁγιωτάτης τοῦ Πάσχα ἡμέρας» ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος, ἡ λύσις τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον ἐκφράζει τόν σεβασμόν τῆς Χριστιανοσύνης πρός τά θεσπίσματα τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά καί τήν συνείδησιν ὅτι «οὐ πρέπει ἐν τοιαύτῃ ἁγιότητι εἶναί τινα διαφοράν».

Μέ τοιαῦτα αἰσθήματα, ἔμπλεοι τοῦ φωτός καί τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως καί ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη», ἄς τιμήσωμεν τήν κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν τοῦ Πάσχα διά τῆς ὁλοψύχου ὁμολογίας τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα, πᾶσιν ἀνθρώποις καί ἁπάσῃ τῇ κτίσει ζωήν χαρισά-μενον Λυτρωτήν, διά τῆς πιστότητος εἰς τάς τιμίας παραδόσεις τῆς Μεγάλης Ἐκκλη-σίας καί διά τῆς ἀνυποκρίτου πρός τόν πλησίον ἀγάπης, ἵνα δοξάζηται καί διά πάντων ἡμῶν τό ὑπερουράνιον ὄνομα τοῦ Κυρίου.         

  Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκε´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Εκτύπωση Email

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κ.κ. Εὐσεβίου ἐπ’ εὐκαιρίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου (Παρασκευή 4η Μαρτίου 2025)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Καθώς ὁλοκληρώνεται σιγά-σιγά τό ταξίδι στό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου ἐπικοινωνοῦμε μαζί σας ἐπιθυμώντας νά ἐπιστήσουμε τήν προσοχή σας σέ ἕνα ἀκόμη σκόπελο, πού ἐμφανίσθηκε λίγο πρίν τήν εἴσοδό μας στό λιμάνι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τίς ἡμέρες αὐτές, σάν νά μήν ἔφταναν τά τόσα προβλήματα, πού ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε στά ἀκριτικά μας Νησιά, ἐμφανίστηκαν γιά μία ἀκόμη φορά οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», προσκαλώντας σέ μιά ἐκδήλωση γιά τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ.

Παρερμηνεύοντας τό χωρίο: «Τοῦτο ποεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» ἀπό τό κεφ. 22 τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, ἀναφέρουν, ὅτι ὁ Χριστός ζήτησε ἀπό τούς Μαθητές Του νά θυμοῦνται τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου του. Βεβαίως δέν χρησιμοποιοῦν τό ὄνομα Χριστός, ἀλλά μόνο τό Ἰησοῦς, τό ὁποῖο ἀφορᾶ στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου διότι δέν πιστεύουν, πώς ὁ Χριστός εἶναι Θεός. Ἐπίσης ὀνομάζουν τούς Ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους ὡς ἀκολούθους, σάν νά ἐπρόκειτο γιά τή συνοδία κάποιου ἁπλοῦ προσώπου. Καί οἱ δύο αὐτές ἐπισημάνσεις φανερώνουν ὅτι οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἄν καί θέτουν τήν λέξη –Χριστιανοί- στήν ὀνομασία τους, δέν εἶναι Χριστιανοί, ἀφοῦ ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό ποτέ δέν ὀνομάζουν τόν Χριστό, Κύριο, οὔτε Τόν πιστεύον ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ, κάτι πού πανηγυρικῶς φανερώνεται τόσο στήν Παλαιά, ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη.

Κατά τήν συνήθη τακτική τους, ἀπομονώνουν μιά φράση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὥστε ἀποκομμένη ἀπό τά συμφραζόμενα νά τῆς δώσουν τήν ἑρμηνεία πού ἐπιθυμοῦν. Μιά ἁπλή ἀνάγνωση τοῦ συγκεκριμένου χωρίου στούς στίχους 19-20, ἀπό τό 22^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, φανερώνει τήν δόλια μεθόδευσή τους: «καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον.» 

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς θέτει τήν ἐντολή τῆς ἀνάμνησης μεταξύ τῆς μεταδόσεως τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου, ὥστε ἡ ἐντολή νά μήν ἀφορᾶ σέ μιά ἁπλή ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως διατείνονται, ἀλλά στήν ἀνάμνηση τοῦ Ἴδιου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα, ὅπως αὐτή παραγματώνεται μέσα ἀπό τήν μετοχή στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δηλαδή στήν θεία Μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἴδια ἀκριβῶς περιγραφή παραθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄πρός Κορινθίους ἐπιστολή κεφ. 11, στίχ. 23-26, ὅπου γράφει χαρακτηριστικά:«...ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε·λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ.». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δηλαδή ἐπισημαίνει μέ ἔμφαση τά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί διασαφηνίζει, ὅτι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν ὁμολογεῖται μέ μία ἐκδήλωση μιά φορά τόν χρόνο, ἀλλά κάθε φορά, ὅπου τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία μέσα ἀπό τήν θεία μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί τοῦτο σέ διαρκῆ ἀνάμνησή Του ἕως τήν Δευτέρα Παρουσία Του.

Ἄρα λοιπόν ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ δέν ἀφορᾶ στόν θάνατό Του, ἀλλά στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὁπότε ἡ ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ δέν πραγματώνεται στήν μνήμη μας, ἀλλά στήν μετάληψη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τά ὁποῖα σαφῶς καί πραγματικῶς, μετά τήν μεταβολή ἀπό τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Πρός ἐπίρρωσιν τούτων ἄς ἀναφερθεῖ, πώς ὁ Μέγας Βασίλειος στή θεία Λειτουργία, πού συνέγραψε, συμπεριέλαβε κατά λέξιν αὐτά τά δύο χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γι’ αὐτό καί ἐξαιρέτως τελοῦμε τήν θεία Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τήν Μεγάλη Πέμπτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποία θυμόμαστε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἄς σημειωθεῖ δέ, ὅτι οὔτε ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, οὔτε ὁ Παῦλος ἦταν παρόντες στήν πρώτη Θεία Λειτουργία τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἀλλά μέ χαρακτηριστική ὁμοιότητα περιγράφουν τήν παράδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὄχι μόνον ἐξ ὅσων ἄκουσαν ἀπό τούς 11 Μαθητές, ἀλλά καί ἐμπνεόμενοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνέργεια πού ὀνομάζουμε θεοπνευστία καί τήν ὁποία, δυστυχῶς γι’ αὐτούς, τήν ἀπορρίπτουν οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». 

Ἀλλά τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ ἑρμηνεία πού δίδουν, νά ἀφορᾶ στήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐξάγεται καί ἀπό ἕνα ἀκόμη λόγο. Στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου οἱ Μαθητές δέν μποροῦσαν νά ἀντιληφθοῦν τήν συνέχεια τῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι θά πέθαινε ὡς πρός τήν ἀνθρώπινη φύση Του πάνω στόν Σταυρό, ἀλλά ὡς Θεός θά ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς καί αὐτό μποροῦμε νά τό καταλάβουμε πολύ εὔκολα ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Χριστοῦ μέ τούς Μαθητές καί πρό τοῦ Σταυρικοῦ πάθους καί μετά τήν τριήμερη καί Ζωοποιό Ἀνάστασή Του.

Τέλος ἡ ἀνάμνηση τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν Ἀνάστασή Του δέν σημαίνει τίποτε γιά ἐμᾶς. Αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Κορινθίους: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ ἡ πίστις ἡμῶν». (Α΄Κορ. ιε΄14).

Ὁ μέγας κατηχητής τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, διδάσκει στήν ΙΓ΄Κατήχηση τῶν Φωτιζομένων: «Ὁμολογῶ τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή γνωρίζω τήν Ἀνάστασή Του». Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάστασή Του. Χωρίς τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βάση, εἶναι τό πᾶν. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ἐκεῖνοι δέν λένε ὅμως τίποτε γιά τήν μετά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασή Του, γιατί δέν πιστεύουν, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ὄχι μόνο ἀνέστησε τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τόν γιό τῆς χήρας τῆς Ναΐν καί τόν τετραήμερο Λάζαρο, ἀλλά καί ὁ Ἴδιος ἀνέστη εκ νεκρῶν ὡς Θεάνθρωπος.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Σήμερα σέ συνέχεια τοῦ «Χαῖρε  Κεχαριτωμένη Μαρία» τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, χαιρετίσαμε τήν Ἀειπάρθενη Μητέρα μας ψάλλοντας: «Χαῖρε τροφῆς τοῦ μάννα διάδοχε, χαῖρε τρυφῆς ἁγίας διάκονε». Ὅπως τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ ἔτρεφε τόν περιπλανώμενο στήν ἔρημο λαό τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς προσφέρει τό τεθεωμένο, μετά τήν Ἀνάστασή Του δηλαδή, ἄχραντο Σῶμα Του καί Τίμιο Αἷμα Του, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία κατά τήν πορεία μας στήν ἔρημο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τό μάννα ἐξ Οὐρανοῦ ὑπῆρξε ἁπλή προτύπωση τοῦ ἄρτου, ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό. Αὐτός ὁ Ἄρτος εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Kύριος Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ τά ὅσα μᾶς διδάσκει στό 6^ο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰωάννου καί μεταλαμβάνεται ἀπό τούς πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον.» Εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «σάρξ ἐγένετο» «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆ Παρθένου» «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(βλ. Ἰω. α΄14)

 Ἡ ἁγία τρυφή τήν ὁποία διακονεῖ ἡ Παναγία μας λοιπόν εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτελεῖ τήν θεία Λειτουργία συνεχῶς κατά τό πρότυπο καί σέ συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, γιά νά ἔχει τήν θεία ἀνάμνησή Του, ἐδῶ καί εἴκοσι αἰῶνες, ἐνῶ οἱ Χιλιαστές Μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ ἐμφανίζονται μόλις στά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνα καί ἆρα δέν μποροῦν νά ἔχουν αὐθεντική ἄποψη!

Ὅσοι ἀρνοῦνται τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό διά τῆς θείας Κοινωνίας, ἔστω κι ἄν εἶναι τίμιοι, ἐργατικοί καί φιλάνθρωποι, ὁ Κύριος δέν παρέχει λύτρωση. Ὁ λόγος Του εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός, πώς δέν πρόκειται νά ζήσουμε, ἐάν δέν φᾶμε τήν σάρκα Του καί ἐάν δέν πιοῦμε τό αἷμα Του (Βλ. Ἰω. στ΄ 53). Καί γιά νά μήν νομίσει κάποιος, ὅτι εἶναι συμβολικό τό νόημα τῶν λόγων αὐτῶν ἀποσαφηνίζει παρακάτω, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «Εἶναι πράγματι τροφή ἡ σάρκα μου καί ποτό τό αἷμα μου. Αὐτός πού τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μέσα σέ ἐμένα μένει και ἐγώ σ’αυτόν.» (Βλ. Ἰωάν. στ΄ 55-56).

Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς παρακαλῶ ἐκ μέσης καρδίας νά μήν παρασύρεσθε ἀπό τίς φωνές καί τίς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν, ὅσο καλοί καί εὐγενεῖς κι ἄν εἶναι, γιατί θέτετε ἐν ἀμφιβόλῳ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας, γιά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί Σταυροῦ καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Καί μαζί παρακαλῶ νά ἔρχεσθε στίς θεῖες Λειτουργίες μας, στίς κατά τόπους Συνάξεις μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καί στά Κηρύγματα γιά νά ζεῖτε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά διδάσκεσθε τόν λόγο Του μέσα ἀπό τήν αὐθεντική ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἐπαληθεύοντας τό δρόμο τῆς ζωῆς σας, ταυτιζόμενοι μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε: «ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή».

Μετά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης και εὐχῶν

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

Εκτύπωση Email