Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει μέ ἔμφαση στό 15ο κεφάλαιο τῆς Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολῆς του, ὅτι ἄν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀναστηθεῖ τότε ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πλέον ἀξιοθρήνητοι τῶν ἀνθρώπων. Πράγματι, χωρίς τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄδειο τό κήρυγμα καί ἡ πίστη μας κενή. Κι ἐμεῖς ἀξιολύπητοι, γιατί ὅλη μας ἡ πίστη, ὅλο αὐτό πού ὀνομάζουμε πνευματική ἐμπειρία κι ὅλη ἡ ζωή, πού οἰκοδομοῦμε πάνω σ’αὐτή, δέν θά ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μιά αὐταπάτη, ἕνα ψέμα, μιά ψευδαίσθηση.
Ἐπειδή ὅμως ὄντως ὁ Χριστός Ἀνέστη, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, διότι ὁ Χριστός νίκησε καί τόν τελευταῖο ἐχθρό μας τόν θάνατο. Ὁ κενός τάφος διαλαλεῖ αὐτήν τήν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου καί κατ’ ἐπέκταση τήν νίκη ἐπί τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου, πού προξένησαν τόν θάνατο.
Ὁ θάνατος δέν εἶναι εἶναι φυσική κατάσταση γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἦλθε ὕπουλα ἀπό τόν φθόνο τοῦ διαβόλου ὡς συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. (Βλ. Σοφ. Σολομῶντος κεφ. 1 κ΄2) Ὁ Θεός δέν ἔφτιαξε τόν θάνατο. Τόν ἐπέτρεψε ὅμως γιά νά μήν γίνει τό κακό ἀθάνατο πάνω στή γῆ, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (Λόγος ΑΠ, Εις τα Θεοφάνεια είτουν Γενέθλια τοῦ Σωτήρος, Ρ G 36, 324 D .)
Ἡ ἐπί γῆς ἱστορική πορεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ δέν σταματάει στόν θάνατο καί στή ταφή του, ἀλλά συνεχίζεται πέραν αὐτοῦ. Γι’ αὐτό καί οἱ διηγήσεις τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων δέν τελειώνουν μέ τόν σταυρικό θάνατο καί τήν ταφή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τήν Ἀνάσταση, τήν θεία Ἀνάληψή Του καί τήν βέβαιη προσδοκία τῆς δεύτερης καί ἔνδοξης Παρουσίας Του.
Ἀπό σήμερα τό πρωϊ διαλαλεῖται μέσα ἀπό τούς ὕμνους, ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε τοῦ θανάτου ὁ θάνατος. Δέν ὑπάρχει πιά θάνατος παρά μόνο μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. «Ὦ τάφε ἀθανασίας χωρίον! Ὦ τάφε ἀναστάσεως ἐργαστήριον! Ὦ τάφε τῶν τάφων κατάλυσις! Ὦ τάφε ἐν ᾧ θάνατος παύεται! Ὦ τάφε ἐν ᾧ ζωή φύεται πέρας οὐκ ἔχουσα!» ἀναφωνεῖ ὁ Μ. Ἀθανάσιος καί ἡ φωνή του ἀποτελεῖ τόν ἀντίλαλο τῆς θριαμβευτικῆς φωνῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου ἅδη, τό νίκος;» (Α΄ Κορινθ ιε΄ 55).
Διαβάστε Περισσότερα
Εκτύπωση
Email
Σήμερα, 25η Μαρτίου, σύσσωμος ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, ἀπ’ ἄκρου ἕως ἄκρου, πανηγυρίζει τίς δύο μεγάλες ἐπετείους τῆς Ἱστορίας του:
Α) Τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀπαρχή τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πού κομίζει ὁ ἐρχομός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
καί Β) τήν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὡς τήν ἀπαρχή τῆς λυτρώσεως τοῦ Ἔθνους μας ἀπό τήν σκλαβιά τῆς Τουρκοκρατίας.
Σήμερα λοιπόν, ἀκολουθώντας μία ἰδιαίτερη τυπική διάταξη ψάλλουμε τήν Β΄Στάση τῶν Χαιρετισμῶν, μαζί μέ τόν μεθέορτο ἑσπερινό τῆς Ἑορτῆς, ἀντί τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου. Ἀκούσαμε νά γίνεται λόγος γιά τήν ἔκπληξη, πού ἔνιωσαν οἱ Ποιμένες, οἱ Μάγοι καί ὅσοι ἀξιώθηκαν νά ἀναγνωρίσουν στό θεῖο βρέφος Αὐτόν τόν Θεάνθρωπο Κύριο, Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας.
Ὁ Θεός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ξεκινᾶ δυναμικά τήν ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου θέτοντας ὡς κέντρο του τόν νέο Ἀδάμ, τόν Χριστό. Ὁ Χριστός ἐνσαρκώνει τήν πραγματική ἐλευθερία, καθώς νικᾶ καί αὐτόν τόν θάνατο ἀκόμη, γιατί εἶναι καί προσφέρεται ὡς ἡ ὄντως Ζωή.
Γίνεται ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ὁ Εὐ-αγγελισμός τῶν ἀνθρώπων. Τό χαρούμενο δηλαδή ἄγγελμα γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται νά ἀποτινάξει τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί ἡ μεγάλη του ἐλπίδα μαζί. Μιά ἐλπίδα, που ἀνανεώνεται εἰς τό διηνεκές, ἀφοῦ ταυτίζεται μέ τόν Χριστόν.
Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔρχεται δυναμικά μέσα ἀπό τή σημερινή ἑορτή γιά νά καταργήσει τήν δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἰσχύ τοῦ θανάτου καί νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἐλευθερία καί τή σωτηρία του.
Ὁ ἄνθρωπος πλέον, μέσα ἀπό τόν πνευματικό του ἀγῶνα ζεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά ἀποτινάξει κάθε ζυγό ἀπό τον τράχηλό του, βρίσκει τό σθένος νά ἀγωνισθεῖ γιά τήν ἀνεξαρτησία του ἀπό τήν ὁποιαδήποτε σκλαβιά.
Αὐτή ἦταν καί ἡ κεντρική ἰδέα τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ Φιλοκαλικοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων Πατέρων τόν 18ο αἰῶνα, πού πέρασαν καί ἀπό τά Νησιά μας καί ἵδρυσαν Ἱερές Μονές ἀφιερωμένες στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου.
Διαβάστε Περισσότερα
Εκτύπωση
Email