ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΤΣΙΚΑ» ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Οι Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας «Παναγία του Κότσικα», που φιλοξένησαν από το 1998 εκατοντάδες παιδιά, τα τελευταία χρόνια παρέμειναν κλειστές. Με πολλές δυσκολίες ξεκινήσαμε την ανακαίνιση με μελέτες και καινούρια σχέδια, ώστε οι εγκαταστάσεις να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να πληρούν όλες τις προδιαγραφές σύμφωνα με την νέα νομοθεσία και τις ανάγκες των παιδιών.

Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν τα απαιτούμενα έργα, με τις εγκαταστάσεις να έχουν πλήρως αναβαθμιστεί με την γενική διαμόρφωση και την οριοθέτηση με περίφραξη του κατασκηνωτικού χώρου. Οι εγκαταστάσεις μας διαθέτουν κοιτώνες, τραπεζαρία, μαγειρείο, ιατρείο, σύγχρονους χώρους υγιεινής, νέες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, πλήρες δίκτυο εξωτερικού φωτισμού, δίκτυο πυρόσβεσης, χώρο αθλοπαιδιών και τον πλήρως ανακαινισμένο Ιερό Ναό.

Τον Ιούλιο η Κατασκήνωση είναι έτοιμη να υποδεχθεί τα παιδιά μας στις κάτωθι κατασκηνωτικές περιόδους.

Α’ Περίοδος (Αγόρια 8-11 ετών): Δευτέρα 30 Ιουνίου 2025 – Κυριακή 6 Ιουλίου 2025

Β’ Περίοδος (Κορίτσια 8-11 ετών): Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 13 Ιουλίου 2025    

Γ’ Περίοδος (Κορίτσια 12-16ετών): Δευτέρα 14 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 20 Ιουλίου 2025    

Δ’ Περίοδος (Αγόρια 12-16 ετών): Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025 – Κυριακή 27 Ιουλίου 2025

Δηλώσεις Συμμετοχής

Βαθύ: Ι. Ν. Αγίου Χαραλάμπους, Πρωτ. Εμμανουήλ Γιαγουρτάς - 6946468048

Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή 6.00μ.μ. - 8.00μ.μ.

Καρλόβασι: Ι.Μ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Πρωτ. Δημήτριος Πλακιώτης -6977604877

Δευτέρα έως Σάββατο 6.00μ.μ. - 8.00μ.μ.

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Ευελπιστούμε ότι θα γίνει πόλος έλξης και σημείο αναφοράς για τα παιδιά που παλεύουν να βρουν την αλήθεια στον σύγχρονο κόσμο!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Διά τοῦ παρόντος ἐπιθυμοῦμε να ἐνωμερώσωμε τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς μας ὅτι ἡ Ἱερά Μητρόπολις Σάμου καί Ἰκαρίας ΔΕΝ διοργανώνει ἐκδρομή στήν Τῆνο κατά τό διήμερο 29-30 Μαϊου 2025.

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων – 1η Ἰουνίου 2025 (Πραξ. κ΄ 16-18, 28-36)

«Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη καί ζωή στούς αἰῶνες»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου παρέδωσε στούς Μαθητές τά Ἄχραντα Μυστήρια καί στή συνέχεια τούς εἶπε καί τά τελευταία Του λόγια. Κληροδότησε στούς Μαθητές θεία χάρη μέ τά Μυστήρια καί θεῖο λόγο μέ τήν Διδασκαλία Του.

Τριάντα χρόνια περίπου μετά, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (ἀπό τό 20ό κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων), ἀποχαιρετᾶ τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, παραδίδοντάς τους ὅ,τι εἶχε παραλάβει ἀπό τόν Κύριο, λέγοντας: «Καί τώρα, ἀδελφοί, σᾶς ἐμπιστεύομαι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί στή διδασκαλία της Χάριτός Του». Πάλι κι ἐδῶ τά ἴδια δύο πράγματα. Θεία Χάρη καί θεῖος λόγος, μέ μία μόνο διαφορά. Ὁ Χριστός ὡς κάτοχος καί διαθέτης τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας ἄφηνε στούς Μαθητές αὐτά τά δύο, ἐνῶ ὁ Παῦλος, ὡς φορέας καί διαβιβαστής ἄφηνε τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου σέ αὐτά τά δύο.

Αὐτή ἡ ἱστορική στιγμή τῆς παράδοσης καί τῆς παραλαβῆς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, θά ἐπαναλαμβανόταν ἔκτοτε πολλές φορές καί θά ἐπαναλαμβάνεται ἕως ὅτου θέλει ὁ Θεός νά ὑπάρχει ὁ κόσμος καί ἡ Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστός παρέδωσε στούς ἁγίους Ἀποστόλους κι ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους στούς διαδόχους τους, τούς Πατέρες καί Ἐκκλησιαστικούς Διδασκάλους κάθε ἐποχῆς, ἀπό τότε μέχρι καί σήμερα. Δηλαδή ἀπό τόν Χριστό μέχρι σήμερα γίνεται μιά συνεχής παράδοση καί παραλαβή, ἀλληλοδιαδόχως ἀπό τήν προηγούμενη γενιά στήν ἑπόμενη, σέ κάθε μέρος τῆς δεσποτείας τοῦ Κυρίου, σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπου ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδικασία ἀπό τόν Χριστό στούς Ἀποστόλους καί ἀπό Ἐκείνους ὡς τίς ἡμέρες μας ὀνομάζεται Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐγγυᾶται τήν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀποτελεῖ μιά πνευματική ἁλυσίδα, ἡ ὁποία μέσα ἀπό τούς νοητούς της κρίκους συνδέει τό σήμερα τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἀποστόλους καί τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Διότι ἄν ἀνατρέξουμε στό ἱστορικό παρελθόν τότε ἀβίαστα θά φτάσουμε στόν Σωτῆρα Χριστό, καθώς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στήν διάρκεια τῆς δισχιλιετοῦς ζωῆς Της παρέδιδε καί παρελάμβανε τήν πίστη καί τή ζωή Της, χωρίς νά ἐκπέσῃ κάτι ἀπό τά παραδεδομένα, ἤ νά χαθεῖ ἤ νά τροποποιηθεῖ ἤ νά ἀντικατασταθῇ. Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τηρεῖ ἀναλλοίωτη  καί ἀπαραχάρακτη καί τή ζωή καί τή διδασκαλία Της, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Χριστός.

Αὐτό βεβαίως συμβαίνει ἐπειδή σέ ὅλη αὐτή τήν πνευματική δοσοληψία ἐπιστατεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός μέ τήν Χάρη Του. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός. Ἔχει κεφαλή τόν Χριστό καί μέλη τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού πιστεύουν στόν Χριστό, ὡς Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Ἐάν ὅλα ἐξαρτῶντο ἀπό τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, τότε σίγουρα οἱ ἀμέλειες, οἱ ἀτέλειες, οἱ ἐμπάθειες καί οἱ ἀστοχίες μας θά εἶχαν προκαλέσει προσθαφαιρέσεις, ἀλλοιώσεις καί παραφθορές. Ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», ὅπως τονίζει μέ ἔμφαση ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου (ιστ΄ 13) καί Τήν καθιστᾶ «στῦλο καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο (βλ. Α΄ Τιμ. γ΄ 15).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας» (Στιχηρό Ἑσπερινοῦ τῆς Πεντηκοστῆς) θυμόμαστε καί σήμερα ἐπιτελώντας τήν μνήμη τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἑορτάζοντας παράλληλα καί τα 1700 χρόνια ἀπό τη σύγκλησή της, τό 325μ.Χ. στήν Νίκαια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τόν ἅγιο ἔνδοξο Θεόστεπτο Βασιλέα καί ἰσαπόστολο Κωνσταντῖνο τόν Μέγα. Σέ αὐτήν συμμετεῖχαν 318 Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, ὁ Ἅγιος Παφνούτιος, ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὡς Διάκονος καί ἄλλοι.

Ἀφορμή γιά τη σύγκλησή της στάθηκαν τρία κυρίως ζητήματα: α) ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, πού ἔλεγε πώς ο Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα καί δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, β) ὁ καθορισμός τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καί γ) ἡ ἐπανένταξη στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν πεπτωκώτων (lapsi), τῶν Χριστιανῶν δηλαδή, οἱ ὁποῖοι στίς περιόδους τῶν διωγμών ἀπό δειλία θυσίασαν στά εἴδωλα καί «ἀπέφυγαν» μέν τόν μαρτυρικό θάνατο, ἀλλά ἀποκλείονταν ἀπό τήν Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἐκκλησία ἐμπνεόμενη ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στό πρῶτο ζήτημα παρέμεινε ἀμετακίνητη στό δόγμα Της γιά τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καταδικάζοντας ἐντελῶς τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου καί διακηρύσσοντας τήν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία Της μέσα ἀπό τά ἑπτά πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...ἕως τό οὐκ ἔσται τέλος», ὅπου τονίζεται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», ὁ Ὁποῖος γεννᾶται ἀπό τόν Πατέρα προαιωνίως και δεν δημιουργήθηκε, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὡς κτίσμα, αἵρεση πού δυστυχῶς μέχρι σήμερα διαδίδουν οἱ Χιλιαστές-Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ.  Στό δεύτερο ζήτημα ἡ Ἐκκλησία συνέθεσε τίς παραδόσεις Ἀνατολῆς καί Δύσης καί καθόρισε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἀπό κοινοῦ γιά ὅλους τούς Χριστιανούς τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καί μετά τό πάσχα τῶν Ἑβραίων. Στό τρίτο ζήτημα, πού εἶχε δημιουργήσει σχίσματα καί διαιρέσεις ἀποφασίσθηκε ἡ ἐπιεικής ἀντιμετώπιση τῶν πεπτωκότων καί ἡ κατόπιν μετανοίας σταδιακή ἐπανένταξή τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέ σκοπό τή σωτηρία τους.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στις μέρες μας ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη νά βιώσουμε στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, αὐτά τά αὐθεντικά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά χαρακτηριστικά τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Στούς 17 αἰῶνες πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τη σύγκλησή της πολλά ἔχουν ἀλλάξει. Τό φρόνημά μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, ἔχει ἐν πολλοῖς ἀλλοιωθεῖ. Ἴσως τόν τελευταῖο καιρό μάλιστα, ἐκκοσμικεύθηκε ἐπικίνδυνα, σέ σημεῖο νά μήν μπορεῖς εὔκολα νά διακρίνεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, οὔτε τήν γνώση καί τήν σταθερή ἐμμονή στή σωστή πίστη, οὔτε τήν παραδοσιακή εὐσέβεια, ἀλλά οὔτε καί τήν ἐπικείκια, τόν ἔλεον, δηλαδή, πού ζητάει ὁ Χριστός ἐπισημαίνοντάς μας «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (βλ. Ματθ. θ΄13), τό ὁποῖο σε μιά πιο ἐλεύθερη ἀπόδοση σημαίνει, νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς, νά σπλαγχνιζόμαστε τόν ἄλλον νά τοῦ συμπαραστεκόμαστε καί νά μήν ἐξαντλοῦμε τήν ἔκφραση τῆς πίστης μας σέ ἀκολουθίες μόνο καί τελετουργίες.

Ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ φέρουμε ὅλοι ἀναλογικῶς εὐθύνη γιά τήν παράδοση καί παραλαβή τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία. Τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, τά ἀνθρώπινα λάθη ἤ πιθανούς ἀδέξιους χειρισμούς, διατηρεῖται σέ ἀλάνθαστη πορεία μέσα στή θάλασσα τοῦ κόσμου, διότι καθοδηγεῖται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί διαφυλάσσεται ἀλώβητο.

Ἄς φροντίσουμε λοιπόν λαμβάνοντας τό μήνυμα τῶν Πατέρων τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: α) νά γνωρίζουμε τήν πίστη μας καί νά μένουμε ἀμετακίνητοι σέ αὐτήν, β) νά τηροῦμε τίς αὐθεντικές ὀρθόδοξες παραδόσεις καί κυρίως γ) νά πολιτευόμαστε μέ ταπεινό φρόνημα καί ἐπιείκεια, πάντοτε μέ σκοπό τήν σωτηρία «τῶν ψυχῶν ὑπέρ ᾧν Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἀμήν